ပန်းချီတွေငိုခြင်း

ပန်းချီတွေငိုခြင်း {၃၃}

မောင်က ရုတ်တရက်ကြီး တိုကျိုမှာ
အခြေချဖြစ်ကြောင်းပြောကြားလိုက်ချိန်
မျက်လုံးလေးတွေပြူးကျယ်ကာ
နှုတ်ခမ်းလေးတွေပင် စုလုံးသွားသည်။
Jiminကို တစ်ချက်လေးတောင်
အသိမပေးပါဘဲ မောင်ကတစ်ယောက်ထဲ
ကြိတ်စီစဥ်နေခဲ့ဟန်တူသည်။

ညကဒီလိုကိစ္စလေးတွေဖြစ်သွားရတော့
TaeHyungနှင့်ကလပ်တွင်ပျော်ပါးမည့်
ကိစ္စကို TaeHyungထံMessageလေး
ပို့ကာ လျှော်လိုက်ရသည်။

အချိန်သည် မနက်ကိုးနာရီဝန်းကျင်။

တစ်ညလုံး ပန်းချီငယ်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲငိုနေသော
မောင့်မျက်လုံးဝိုင်းတွေဟာ မနက်မိုးလင်းမှာ
သိသိသာသာမို့အစ်နေသည်။
မောင်သည် Jiminသယ်ယူသွားလာလေ့ရှိသော
ပန်းချီတွေနဲ့သက်ဆိုင်သည့်ပစ္စည်းများကို
ဂရုတစိုက်သိမ်းဆည်းနေသည်။

" Jiminနိုးရင် ထတော့လေ မောင်ပစ္စည်းတွေ
သိမ်းပြီးနေပြီ....ထထ ရေချိုးတော့..."

အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေသူနားရောက်လာပြီး
တင်ပါးလေးကိုပုတ်နိုးပုံက ကလေးတစ်ယောက်ကို
ပြုမူနေသဖွယ်။
မျက်လုံးလေးတွေမို့အစ်နေတာကိုသိသည်။
တတ်တူးတွေဖြင့်လက်အားဖမ်းကိုင်ထားပြီး
နောက်မှာ အားရပါးရထိုလက်ကြီးအား
ပွေ့ဖက်ထားခဲ့သည်။

မျက်လုံးကျဥ်းကျဥ်းတွေဟာ
မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းတွေကို ဦးတည်ငေးစိုက်ရင်း။

" မောင်..."

" ပြောလေ..."

" မျက်လုံးလေးတွေ အစ်နေတယ်..."

" ညက ဒရမ်မာချိုးတာ နည်းနည်းများသွားလို့
ထင်တယ်.... "

ရယ်ကျဲကျဲလေးပြောနေသော်လည်း
မောင့်သည်စိတ်နဲ့လူနဲ့မှကပ်နေရဲ့လား။
မျက်လုံးချင်းဆုံးရန်ကြိုးစားနေလည်းမောင်က
အကြိမ်ကြိမ် ရှောင်လွှဲပြန်သည်။

" မောင်..."

" အင်း...."

" ဒီရွေးချယ်မှုက နောင်တမရဘူးဆိုတာ
သေချာရဲ့လား..... "

မောင်သည်ငြိမ်သက်သွားသည်။
ဘယ်လိုစိတ်ခံစားမှုတွေရှိနေလဲဆိုတာတော့
Jiminမှန်း၍မရခဲ့ပါ။