İçindeki Karmaşa / BxB (✔)

34 - mom and bullies

Bölüm Şarkısı: I Hate My Mom - GRLwood

Kontrol etmeden atıyorum yanlışım varsa kusura bakmayın 😙

.

.

2 Yıl Önce, herkes 16 yaşında

Orkun'dan <3

"Çağatay o kadın beni çok yoruyor... Sabah yine kavga ettik, onun siniriyle sana patladım. Özür dilerim."

"Yine aynı konu mu?" Ettikleri kavganın sebebini soruyordu Çağatay. Sabah ettiğimiz kavga aklıma gelirken sinirlerim kasılmıştı.

"Evet... Psikoloğa gitmem gerektiğini düşünüyor, zamanla geçecek olan bir hastalıkmış bu." dedim burukça gülerek, bir yandan sigarayı Çağatay'a uzattım. Annem yine bir ton saçmalık  zırvalamıştı.

"Abi bu kadar salak bir zihniyet olamaz ya." Sigaradan bir yudum alıp geri arkadaşıma verdim.

Biz sohbet ederken yoldan bir motor rüzgar gibi geçti, ikimiz de konuşmayı kesip arkasından hayran hayran motorcuya bakakalmıştık.

"Oğlum keşke motorumuz olsa lan." dedi Çağatay dudağını ısırarak.

"Of evet ya. Ne eğlenirdik." İkimizin de hayaliydi motorumuzun olması. Yarıştığımızı düşünmek bile heyecan vericiydi bizim için. Ama annemin bu işe sıcak bakmayacağından emindim.

Zaten o benim hiç bir işime sıcak bakmıyordu.

 Derken telefonum çalmaya başladı. Sigarayı hemen Çağatay'a verip ayağa kalktım. Telefonu kulağıma götürüp birkaç adım uzaklaştım, annem arkadan saçma sapan konuşursa Çağatay'ın duyması isteyeceğim bir şey değildi.

"Efendim abla?"

"Orkun nasılsın ablacım, çıktın mı okuldan?"

"Evet çıktım okuldan, Çağatay'la bisiklet sürüyorduk, oturduk biraz." 

"Annem seni sorup duruyor, eve gel geç olmadan. Olay çıkartmasın yine." Dedikleriyle bütün neşem toz duman olurken iç çektim.

"Tamam gelirim yirmi dakikaya, görüşürüz." 

"Görüşürüz, dikkat et kendine." Tekrar derince iç çekip bisikletime yönelirken,

"Ben gideyim artık ya." dedim. Bisiklete binip tekrar konuştum:

"Sen geliyor musun?"

"Yok be Orkuşum, ben biraz daha takılır öyle geçerim eve." 

"Tamamdır Çiki. Ben gidiyorum, sen de eve gidince mesaj at." Gülümseyip Çağatay'a veda ettim ve sokağın köşesinin dönene kadar gülümsedim.

Ama Çağatay'ın görüş alanından çıkınca gülümsemem silinmişti. O eve gidip onu görmeyi hiç istemiyordum.

Annemin beni çok da sevdiğini düşünmüyorum. Ama bunun pek bir önemi yok. Çünkü ben de onu sevdiğimi söyleyemem.

Sürekli yaptıklarımda bir kusur bulurdu, her şeyime karışırdı, her fırsat bulduğunda laf sokup alay ederdi. Bana böyle davranan birini sevmem için pek mantıklı bir sebep göremiyordum. 

Tamam, benim yeme içme, barınma gibi ihtiyaçlarımı karşılıyor olabilirdi; bunlar zaten yapması gereken şeylerdi. Bana bakıyor olabilirdi ama bana ilgi göstermiyordu, sevgi göstermiyordu, zor zamanlarımda yanımda olmuyordu, beni sevmiyordu.