"İnsanoğlu yaratıldığda,
Tanrı kulaklarına tek bir şey fısıldadı.
'Ey Toprak, nefsine hakim kal!'
Ve ardından Şeytan'a döndü, yine fısıldadı,
'Ey Ateş, insana günahın çekiciliğini sun!'
Ve ardından Meleğe döndü... son kez fısıldadı,
'Ey Nur, tü...
Yeni bölümler iki haftada bir her pazartesi atılmaya devam edecek.
Keyifli okumalar efenim.
-ON DÖRDÜNCÜ BÖLÜM- "Dramlar Ve Dramalar-2" '
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elimde sıktığım telefonla etrafta koştururken kendime sakin olmam gerektiğini fısıldadım birkez daha. Nefes nefese kalmıştım, sadece bir anlık bile olsa durup dinlenmek istiyordum ancak göğsümde pimi çekilmiş bir bomba gibi atan kalbim buna izin vermiyordu.
Birine çarptığımda durmasam da biranlık dönüp arkama baktım. Bu orta yaşlı kilolu bir kadındı. Kaşlarını çatmış bana öfkeyle bakıyordu, koşmaya devam ettiğim de kadının arkamdan söylenerek bağırdığını duydum.
Bugün çarptığım ilk kişi değildi.
Karşıma çıkan ilk koridordan dönüp etrafıma bakındım. Nereye gideceğimi bilmiyordum. Tek yaptığım etrafta koşturup tabelaları okumaktı. Bir koridordan daha dönüp bu binadaki son tuvalete de girdiğimde artık sadece kapıları çalmakla kalmıyor bir de bağırıyordum. "Demet? Demet burada mısın?"
Ağlayacak gibi çıkan sesimle kapıları yumruklamaya başladım. Aynı anda birçok kadın bana deliymişim gibi bakmaya başladı. Onları önemsemedim. Şuan kimseyi önemseyecek halde değildim.
Aralarından bir kadın öne çıkıp yanıma geldi. "Noldu canım, birini mi kaybettin?"
"Arkadaşım..." diye mırıldandım. "Arkadaşımı bulamıyorum."
Sırtımı soğuk mermere dayayıp soluklanmaya çalıştım. Kadınlar etrafıma toplanmış elleriyle yüzümü ve boynumu ıslatıyordu. Konuştuklarını duyuyordum ama hiçbirine cevap veremedim. Kendimi tam bir aptal gibi hissediyordum. Buraya gelemem yeterince büyük bir aptallık değilmiş gibi peşime onları da takmıştım. Aklım da ne geçiyordu ki? Normal bir insan gibi vakit geçirirsem herşeyin tekrar normale döneceğini mi?
Evet, biran için gerçekten de öyle sanmıştım.
Ve... Çok büyük yanılmışım.
Titreyen telefonumu açıp kulağıma götürdüm ve birkaç adım atıp kadınlardan uzaklaştırdım.
"Alo Öykü?"
"Alo, Sakura? Çıktınız mı dışarı?"
"Öykü onu bulamıyorum." Hıçkırığımı bastıramadım. "Her yere baktım ama yok."
Bir süre sessizlik olduğunda yanındakilerle konuştuğunu anladım. Bir hışırtının ardından telefon el değiştirdi.
"Alo, Sakura?"
"Volkan," sesim daha çok titremeye başladı.
"Ne oldu anlat bana."
"Sinamaya gelmiştik," diye başladım gözümden akan yaşı silerken. "Demet tuvalete gideceğini söyledi ama geri gelmedi."
