Uni
ဖူးခက်မြို့ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းလေးဖြစ်တဲ့ ကျေးလက်တောရွာလေးသို့သွားရာ လမ်းကလေးထက်တွင်တော့ ကားလေးတစ်စီးက ဖုံအလိမ်လိမ့်ဖြင့် တရွေ့ရွေ့မောင်းနှင်နေသည်။
ထိုကားအတွင်းတွင်တော့ ကျေးလက်ဆရာဝန်တစ်ဉီး သူနာပြုလေးနှစ်ဉီးနှင့်ကားမောင်းသူတစ်ဉီး အားလုံးပေါင်းလေးဉီး လိုက်ပါစီးနင်းလာသည်။
'ဟို....ဉီးလေး'
"ဟုတ် ဆရာလေး"
"ရွာကိုကရောက်ဖို့လိုသေးလားမသိဘူးဗျ"
"နည်းနည်းတော့လှမ်းသေးတယ်ဆရာလေးရဲ့"
ဘာဖြစ်လို့လဲမသိဘူးဗျ?
' ဟီး...ဟီး..'
ကျွန်တော် အပေါ့အပါးလေးသွားချင်လာလို့ပါိီ ဒီနားလေးမှာ ခဏလေးရပ်ပေးလို့ရမလား?
"အော်...."
ရပါတယ် ဆရာလေးရဲ့
ကျွန်တော်ရှေ့နားမှာရပ်ပေးမယ်နော်။
"ဟုတ်"ကျေးဇူးပါဉီးလေး။
Winလည်း အပေါ့အပါးသွားချင်ပေမယ့် ကားနောက်ခန်းမှာ သူနာပြုမလေးများ ပါလာသောကြောင့် စိတ်ကိုချုပ်တည်းထားပေမယ့်လည်း ရွာကိုရောက်ဖို့ရာက လိုသေးသောကြောင့် ကားဆရာဉီးလေးကြီးအား ခြုံကွယ်ရာတစ်နေရာအား ကားကိုရပ်ခိုင်းပြီး ကိစ္စအားရှင်းရန် ခြုံကွယ်ရှိရာသို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။
' Bright ' ငါတို့ထွက်လာတာ တော်တော်ကြာနေပြီ မင်းဘွားကစိတ်ပူနေလောက်ပြီ ညနေလည်းစောင်းတော့မယ် ပြန်ကြရအောင်။
'Dew'မင်းခေါ်လာတာနော်!
ဘွားငါ့ကိုဆူရင် မင်းကူပြောပေးရမှာနော်
ဘွားက ငါ့ကို သစ်ပင်ရေလောင်းခိုင်းထားတာ။
"အောင်မာ..အောင်မာ..."
မင်းဘာပြောတယ်!
ငါကသွားရအောင်ပဲရှိသေးတယ် မင်းဘာသာ ဘွားကအလုပ်တွေခိုင်းနေတာ မလုပ်ချင်ဘူး အမြန်သွားရအောင်လေး ဘာလေးနဲ့ ပြောနေပြီး အခုကြမှ ဘာ ငါကခေါ်လို့ဖြစ်ရတယ်ရှိသေး'။
ဒါနဲ့ ကမ်းစပ်မှာ ရေကစားရတာကောင်းလိုက်တာကွာ မကစားရတာကြာလို့လားမသိဘူး
YOU ARE READING
အချစ်ရပ်ဝန်း
Fanfictionထိုနေ့က ကျွန်တော်သွားခဲ့တဲ့ရပ်ဝန်းက ကျွန်တော့်ရဲ့အချစ်တွေရှင်သန်စေမယ့် အချစ်ရပ်ဝန်းလေးတဲ့ဗျာ🌱🌱🌱
