HEAR ME - Kavetham

2

Selamlar bu yeni doğmuş kavetham fic bebek hakkında düşünceleriniz neler sevdiniz mi? Çoğu kişi No Key'den geldi biliyorum ama bu bebişi de sevin çok tatlı bir şey olacak söz veriyorum 😭😭

Neyse içimden geldi bu bölüme 30 vote gelirse hemen yb yazmaya başlıyorum ve akşamına bölümü salıyorum nasıl fikir? Hem bu ficin sevilip sevilmediğini de anlamış olurum bu vesileyle hehe 👉👈

Sizi rahat bırakayım keyifli okumalarrr~

***

Bir süre ne diyeceğimi şaşırmış şekilde Alhaitham'a baktım. Bir kaç saniye öncesine kadar ona sinirlenmek üzere olduğum için kötü hissetmiştim. Kalemini elime aldım . Kolum alçıda olduğu için eciş bücüş bir şekilde defterine cevap yazdım "Özür dilerim. Seni rahatsız hissettirmiş olmalıyım."

Kalemi geri alırken elinin ne kadar soğuk olduğunu hissettim "Özür dilemeni gerektirecek bir şey yapmadın. Ayrıca benimle normal konuşabilirsin. Dudaklarını okuyacağım." Kafa sallayıp gözlerine baktım "Vay be bu çok havalı."

Kafası karışmış şekilde kaşlarını kaldırdığında pervasız konuştuğumu hissedip utandım "Ah yanlış anlama. Sadece zeki olduğunu düşünüyordum." Garip bir sessizlik ortama hakim olurken bunu bozmak için ilk adımı attım.

"Peki bunu kimler biliyor? Okul ve sınıftakiler bilmiyor gibiydi. Sır olarak mı saklamak istiyorsun?" Konuşmam bitince bir saniyeliğine gözlerini kaçırdı. Ardından kucağındaki deftere bakarak biraz düşündü "Öğretmenler ve müdür durumumdan haberdar ama daha hiç bir öğrenciye söylemedim."

"Rahat hissetmiyorsan söylemek zorunda değilsin. Bana söylediğin için teşekkürler sırrını saklayacağım." Kafasını minnettar bir şekilde salladıktan sonra defterinin kenarını kıvırıp oynamaya başladı. Onunla biraz daha konuşmak istiyordum ama onu rahatsız etmekde istemiyordum.

Bir kaç saniyelik kararsızlıktan sonra yeni bir konu açtım "Okul nasıl gidiyor?" Ah, siktir... Saçma sapan yaşlılar gibi soru sorduğum yetmezmiş gibi hoş vakit geçirmediği okulu sormuştum. Defterini kaldırdığında yazdıklarını okudum.

"İyi, herşey normal." İnsanlar onu tanımadıklarından apaçık hor görüp nefret ediyorlar. Bunun normal olduğunu mu düşünüyor yoksa ben mi sadece kötü tarafına denk geldim "Okul açılalı biraz oldu. Sınıf arkadaşlarınla anlaşabiliyor musun?"

"Onları pek tanımıyorum. Henüz arkadaş edinmedim." Bu pofuduk saçlı veletle niye tanışmak istemediler ki? Gülümseyip saçını karıştırdım "O zaman ilk arkadaşın ben olabilir miyim? Senden bir dönem üstteyim. Bana sunbae diyebilirsin." Gururla gülümseyip saçımı savurdum.

"Hayır." Omuzlarım bozulmamla düşerken sordum "Niyeymiş?" Omuz silktiğinde elimi histerik bir şekilde belime koydum "Çok acımasızsın hasta yatağında birisini reddettin." Defterini kaldırırken göz devirdi "Yatakta değilsin. Tek kişilik koltukta zorla yanıma oturduğun için sıkış tıkış oturuyoruz."

"Hey yakın arkadaş olmak istiyordum sadece!" Saçını kulağının arkasına sıkıştırıp yazmaya başladı "Yakın arkadaşlar bu kadar kişisel alanımı kaplıyorsa olmamayı tercih ederim." Kaşlarımı çatıp ona dalaştım "Hey ne olmuş yani biraz seni sıkıştırdıysam? Al ayağa kalkıyorum artık arkadaş olabilir miyiz?"

Karşısına dikilmiş ona bakarken cevap verdi "Belki." Güldüm "Naz falan mı yapıyorsun ya? Neyse bundan sonra bana sunbae de." Kafasını iki yana salladı "Asla olmaz." Kaşlarımı çattım "Hey niye olmazmış? Tamam o zaman Hyung diyebilirsin."