DEIANIRA (MAN DESTROYER) 🕯️/ UCHIHA SARADA FANFICTION

0.0

Hafiften serinlemiş bir yaz akşamı,

Pembe şortum ve tişörtümle tezat olan kısa siyah saçlarım etrafımı çevreliyor...

Etrafımda oyun oynayan çocuklar var.

Topu bana atıyorlar.

Topu onlara atmak için heyecanla hareketleniyorum.

Ama bir terslik var...

Hepsinin de etrafını çevrelemiş olan anne ve babalarının bakışları beni delip geçiyor.

İçimde ufak bir korku oluşuyor.

Ama onlardan neden korkuyorum ki..?

Etrafıma bakıp beni kurtarması için annemi arıyorum.

Babamı değil...

Onu hiç tanımadım.

Tek bildiğim gittiği...

Fakat annem de etrafta yok.

Sonra hatırlıyorum,

Ben onunla hiç parka gelmemiştim ki...

Nefeslerim göğsümde tıkanıp sıkışıyor.

O mutlu ortamdan ayrılıp geceye karışıyorum.

Hayaletler etrafımı çevreliyorlar.

Eskiden delicesine korktuğum onlar artık benim tek arkadaşlarım...

Çünkü yalnızlığımı sadece onlar görüyor, duyuyor, hissediyor...

Boşlukta yok olup giderken beni dallarımdan tutuyorlar ama boşuna...

Yavaşça siliniyorum...

Yıllar geçiyor...

Artık hayaletlerimle daha yakınım...

Onlar beni koruyan şeytanlarım, dışarıdaki gözlerim ve yalnızlığımın bekçileri...

Siyah saçlarımın arasında gizlenip en derin sırlarımı dinleyenler...

Onları seviyorum, ama onlara beni muhtaç edene de sinirliyim.

Yutkunuyorum...

Akmayan gözyaşlarım, önüme düşmüş perçemlerle yine o parktayım şimdi...

Hala yalnızım yıllar geçtikçe...

Kalbimdeki o boşluğun acısı ve anlatmak istedikleri dinmedi, hayaletlerim susmadı.

Sadece duvarlarım genişledi artık...

Daha da hissizleştim, daha da kayboldum, daha da güçsüzleştim.

Daha da umudumu kaybettim.

Ve daha da bittim.

Sonsuzlukta kaybolurken sesim bile çıkmadı.

Kimse beni önemsemedi.

Merak etmedi.

Düşünmedi.

Hissetmedi.

Ve her şey bitti...

*****************

Babası tarafından terkedilmiş herkese...

Ben lendra,

Hikayeme hoşgeldiniz...