DEIANIRA (MAN DESTROYER) 🕯️/ UCHIHA SARADA FANFICTION

1.9

Son dersin bitiş zili çaldığında derin bir nefes alıp kitaplarımı toplamaya başladım.

Nedenini bilmesem de bugün çok ağır ve yavaş geçmiş gibiydi.

Gözlerimi kırpıştırıp sıradan kalktım.

En azından dersler bitmişti, artık kendi çalışma programıma geri dönebilirdim.

Boruto'ya mesaj atıp benimle okulun yakınında olan belediye kütüphanesinin önünde buluşmasını söylemiştim.

Neyse ki mesajıma dönüş yapıp orada olacağını söylemişti.

Onu bekletmemek için acele edip çıksam iyi olurdu.

"Sarada?"

Çantamı tek omzuma asmış bir halde yabancı sese arkamı döndüm.

Çantasını çoktan toplamış olan Kawaki bana bakıyordu.

Bana seslenip seslenmediğini anlamak için ona dik dik baktığımda soran bakışlarıyla karşılaştım.

Sınıftaki birkaç başın bize döndüğünü hissediyordum.

"Efendim?"

Ellerini ceplerine koymadan önce çantasını omzunda sabitledi.

"Eğer sorularım olursa sana atabilmek için telefon numaranı isteyecektim."

Bir süre dediğini idrak edemediğim için ona baktım.

Çünkü okulda birileriyle konuşmaya hiç alışkın değildim.

Ama telefon numaramı tanımadığım birine verecek değildim.

"Okulda bana sorabilirsin, telefon numaramı almana gerek yok."

Reddedilmeyi beklememiş olacak ki bir anlığına ağzını açtı sonra bir balık gibi geri kapattı.

Bunun üzerine nazikçe gülümsedim ve yanından geçip gittim.

Dışarıdan bakıldığında son derece depresif ya da asosyal bir kız olarak görüldüğümü biliyordum.

Ama ne diyebilirdim ki arkadaş edinme gibi bir gayem yoktu, kendimle ve kendi yalnızlığımla mutluyken başkalarının varlığı yük gibi geliyordu bana...

Tabii Boruto hariç...

Onunla her şeyi yoluna koymanın çok başında olsak da içimde yeşeren ufak umutları söndürmek istemiyordum.

Zaten babamla ilgili duyduklarımdan sonra ne yapacağımı bilemez bir haldeydim, en azından onunla arkadaşlığımıza güvenmek bana güç veriyordu.

Okulun merdivenlerinden hızla indim ve çıkışa yöneldim.

Belediyenin kütüphanesi bu ara saatlerde genelde boş oluyordu, böylece sessizce Boruto'ya ders çalıştırabilirdim.

Trafik ışıklarının yeşilden kırmızıya dönmesini beklerken telefonum titredi.

Eteğimin cebinden çıkarıp ekranı açtığımda bir mesaj geldiğini gördüm.

Mesaj annemdendi.

Eve ne zaman geleceğimi soruyor, ona göre yemek hazırlayacağından bahsediyordu.

Gözlerim ekranı tararken mesajı defalarca okudum.

Uzun zaman sonra bana böyle bir mesaj atıyor, evde olduğunu söylüyor ve bana sıcak yemek yapacağını bildiriyordu.

Ne hissetmem gerektiğini bilemedim.

Çünkü eve geldiğimde kendi yalnızlığımla kavrulmaya, tek başıma yemek yemeye, masayı toplamaya ve sessizlik kendini derin bir karanlığa bırakana kadar hayaletlerle beraber ders çalışmaya alışkındım.