DEIANIRA (MAN DESTROYER) 🕯️/ UCHIHA SARADA FANFICTION

2.6

Sumire tatlı ve ağır başlı bir kıza benziyordu.

Burnu kanamış olmasına rağmen konuşurken yüzü aydınlanıyor, moralli davranmaya çalışıyordu.

Benim daha fazla üzülmemi istemediği için böyle davrandığını söyleyen yanımı görmezden gelerek ayağa kalktım.

Onu yeterince tanımadan buna karar veremezdim.

"Biraz dinlensen iyi olur."

Sumire başını sakince salladı.

"Teşekkür ederim..."

Belli belirsiz gülümsemekle yetindim ve dinlenmesi için perdeyi çektim.

Hemşire çıktığımı görünce bana gülümsedi.

"Biraz dinlenince toparlanacaktır. Onu getirdiğin için teşekkürler."

"Rica ederim."

Revirden çıkıp sınıfa dönecekken revirde görevli olan nöbetçi öğrenci bana doğru geldi.

Dediklerimi yapmış olduğunu düşünerek bana doğru yaklaşmasını izledim.

Yanıma geldi ve saygıyla bana baktı.

"Dediklerinizi yaptım. Burnu kanayan kızın da sınıfına haber verdim, arkadaşları ve sınıf öğretmeni birazdan gelecekler."

Burnumdan bir nefes verdim.

Arkadaşları ve öğretmeni ona benden daha çok yardımcı olurdu.

"Pekala. Teşekkür ederim."

Nöbetçi öğrenci bana selam verdi.

"Rica ederim."

Yanımdan geçip revire girdiğinde önüme dönüp merdivenlere yöneldim.

Telefonum eteğimin cebinde titrediğinde önümde görünen sınıfa girmeden önce duraksadım ve cebimden çıkardım.

Ekran aydınlandığında okuduğum mesajla beraber ufak bir nefes de dudaklarımdan çıkıp gitti.

'Selam, hayatım. İstediğin zaman görüşelim, hafta sonu evde olacağım.'

Tsunade senpai'nin görünüşte yazdığı bu basit cümle içinde yüzdüğüm karanlıkta bana uzatılan bir yardım eli gibiydi.

O eli daima tutacak ve ona yaslanacak değildim ama varlığı bir nebze olsa da iyi hissettiriyordu.

Önce onun sonra da annemin yaşadıklarımı ve ileride yaşayacaklarımı anlamalarına imkan yoktu.

'Onlardan bunu arzu etmeyi yıllar önce bırakmıştım.'

Tsunade senpai'den yardım istemememin en önemli nedeni de anneme kıyasla aldığım kararları çok fazla sorgulamamasıydı.

Yani başka bir yönden bakıldığında seçimleri bana bırakıp sonuçlarıyla yüzleşmeme izin vermesiydi.

'Başkalarının aksine...'

Alt dudağımı dişleyip mesaja bir süre daha baktıktan sonra telefonu kapatıp cebime attım.

Anneme Tsunade senpai'yi göreceğimi söylememeliydim.

Yoksa kafamdaki planlardan haberdar olup engel olmaya çalışabilirdi ve benim buna hiç niyetim yoktu.

Sınıfa girip bir hayalet edasıyla sırama yerleştiğimde zil yeni çalmıştı.

Zihnimi hafta sonu Tsunade senpai ile yapacağım görüşmeden uzaklaştırıp derse odaklanmaya çalışarak yerimde kıpırdandım.