DEIANIRA (MAN DESTROYER) 🕯️/ UCHIHA SARADA FANFICTION

2.9

Tsunade senpai'nin söyledikleri dudağımın kenarının kıvrılmasına sebep oldu.

Bu bir sırıtma değildi ya da bir gülümseme...

Sadece samimiyetsiz bir şekilde onu haklı bulmamdı.

Annemin sezgileri doğruydu, ancak o, beni tanıyamayacak kadar uzaktı bana...

İşte bu yüzden sadece tahmin edebilirdi.

Ancak benim ne yapacağımı bilemezdi.

"Aynen öyle yapacağım."

Sessizliğimizi bıçak gibi kesen sözlerim, çenesini kaldırmasına neden oldu.

Bana hak verdiğini biliyordum.

Doğduğumdan beri yalnızdım ben...

Annem görünüşte vardı, babamsa yok.

'Böyle davranmak hakkım değil miydi?'

"Ne yapmak niyetindesin?"

Anlayamadığım bir ses tonuyla konuşması fakat bakışlarındaki samimiyet...

'Benim çıkış yolum olabilir miydi?'

Konuşmadan önce duygularımın yüzüme yansımaması için çabaladım.

"Geldiğinde ben daha fazla o evde kalamam...Buna dayanamam. İşte bu yüzden sizden yardım istiyorum...O gün geldiğinde sizde bir süreliğine kalmak istiyorum."

Ağzımdan çıkanlar insanların önünde asla sarf etmediğim zayıflığımdan ufak bir parçaydı.

Ancak endişeli değildim, çünkü Tsunade senpai asla benimle ilgili zayıflıkları bana karşı kullanmazdı.

Çünkü, kendisi de beni annemden daha iyi tanıdığının farkındaydı.

'Ve bundan hiç hoşlanmıyordu...'

İç çekip başını salladı.

"Elbette sana yardım ederim."

Bakışlarını söylediklerinin ardından benden kaçırıp sıkıntıyla gerildi.

Onun isteğimi kabul etmesinin yaşattığı ferahlığı bir kenara bırakarak bakışlarımı yüzünde gezdirdim.

"En başından beri böyle olacağını, Sasuke'nin geri döndüğünde ailenizin bozulacağını biliyordum. Sakura'ya kaç kere söyledim. Seni babana ve onun varlığına alıştırması gerekiyordu...Ancak o bunu yapamadı."

Burnumdan güldüm.

En başından beri zaten annemin istediği buydu.

İyi ve örnek bir aile...

Baba figürü gelince tamamlanacak bir aile...

Ve tüm bunları kabul edecek, sindirecek bir çocuk...

"Annem en başında böyle düşünerek en büyük hatayı yaptı zaten...Artık olacaklara engel olamaz."

Tsunade senpai haklı olduğumu kabul ederek iç çekti.

"Pekala, ok çoktan yaydan çıktıysa artık sadece onun nereye saplanacağına karar verebiliriz gibi görünüyor."

Aynen öyle...

Bu saatten sonra okun yöneleceği rüzgarı değiştirerek saplanacağı yere karar verebilirdik.

Ancak...

Elim kurabiyeye uzanırken bir anlığına duraksadım.

İçim tuhaf bir şekilde karıncalanıyordu.