DEIANIRA (MAN DESTROYER) 🕯️/ UCHIHA SARADA FANFICTION

1.4

Hima'nın doğumunda çekilen bir fotoğraf...

Okulun fizik projesinde yer aldığım için katılımcı ödülü aldığım başka bir fotoğraf...

Ve Borutoyla küçükken plajda çekildiğimiz fotoğraf...

Görünüşte hepsinin tatlı bir hatırası olsa da zaman geçtikçe acı veriyordu her şeyleri...

Farkında olmadan birkaç adım atarak geri gittim.

Bilmiyorum, kalbimin bir yanı hüzünleniyordu.

Belki de artık bu fotoğrafları kaldırıp odamın duvarını boş bırakma zamanı gelmişti.

İçimden titrek bir ürperti geçti.

'Yüzleşmekte bile zorlanıyorsun...'

Evet, işte bu yüzden kaçmak en iyi seçenekti.

Fotoğraflara sanki onları yok edebilirmişim gibi arkamı döndüm ve dağınık masamın başına oturdum.

Son senemizde olduğumuz için hocalar özellikle üzerimizde duruyorlardı.

Hem okulun adını başarıya taşımak hem de iyi yerler kazanmamızı sağlamak için ders çalışma kamplarına giriyor ve en önemlisi de karar vermeye çalışıyordum.

Kararım hayatımı etkileyecek olan seçimimdi.

Ne yapmak istediğimdi.

Kendimle ilgili hangi mesleği seçersem mutlu olurdum? 

Hangi üniversiteyi tercih etmeliydim?

Ve gelecekte ne isterdim?

Bu soruların hiçbirine verebileceğim bir cevabım yoktu.

'Çünkü kendinin bile farkında değilsin, bunca zaman nasıl yaşadın ki?'

Acıyla yüzümü buruşturdum.

Bu yaşıma kadar öğrendiğim hiçbir şey yoktu.

Çünkü benim hayattaki rolüm hep annesinin nöbetten eve dönmesini bekleyen evlattı.

Parmaklarımı beyaz masamı vurdum.

Öyleydim değil mi..?

Gecenin karanlığı korkutucuydu.

Ama annem evde olmayınca iblislerini üzerime salmakla tehdit etmesi daha da korkunçtu.

Odamın aralık perdesinin ardından bakarken aniden şimşek çaktı ve geriye doğru sıçrayarak sırtımı yatak başlığına çarptım.

Korku dolu gözlerimi minik avuçlarımın içine alarak sakinleşmeye çalıştım.

"Ben artık 12 yaşındayım ve hiçbir şeyden korkmuyorum. Ben artık 12 yaşındayım ve hiçbir şeyden korkmuyorum. Ben ar-"

Bir şimşek daha çaktı.

Bölünen cesaretsiz sözlerim yerini gözyaşlarıyla dolu bir yüze bırakmaya hazırdı.

Farkında olmadan yerime sindim.

Elektrikler hava şartları yüzünden kesilmişti, annem nöbete kalmıştı ve ben evde tek başımaydım.

Korkmamalıydım.

Annem yakında nöbetten dönecekti.

Ve beraber sarılıp uyuyacaktık.

Bir şimşek daha çaktı...

Annem o gün eve dönmemişti.

Sabah ben korkudan uyuyakalınca eve dönmüştü ve ben tüm gece boyunca hayaletlerin üzerimde gezindiği, beni korkuttuğu evimizde yapayalnız kalmıştım.