DEIANIRA (MAN DESTROYER) 🕯️/ UCHIHA SARADA FANFICTION

2.1

Kendimi iyi niyet kabuğumdan sıyırıp çıkardığımda ne kadar acımasız olabileceğimi görmek bastırılmış hislerimin dışa vurumu gibiydi.

Hiç bir engel ya da sorun yoktu, söylediğim her bir kelime ile özgürleşmiştim.

Karşımdaki kişinin canının yanmasını umursamadan...

Kim bilir belki de bunun şokunu yaşamıştım, çünkü uzun zamandır bu kadar iyi hissetmemiştim.

Elimdeki market poşetine bakarak duraksadım.

Ama tüm bu rahatlama geçiciydi, biliyordum.

Daha en büyüğü ile yüzleşmemiştim.

Ve bu hoş sarhoşluktan çıkmam için yeterli sebepti.

Poşete düğüm atıp parmaklarımın arasına sıkıştırdıktan sonra adımlarımı hızlandırdım.

******************

Zaman zaman hayatımın yavaşladığını, saniyelerin bir türlü geçmek bilmediğini hissederdim.

Sanki ders saatleri daha yavaştı, uyuduğum, yemek yediğim zamanlar da öyle...

Jet hızıyla geçen tek zaman dilimi sanırım yalnızlığıma sığındığım andı.

Aslında hapsolup kalmak istediğim zaman dilimi neden hep en hızlı geçip giden olmak zorundaydı ki...

Bilmiyordum.

Belki de annem yüzündendi...

Artık ne zaman eve gelsem yemek hazırdı, odam benim için toplanmış oluyor ve markete gidip ara ara almaktan hoşlandığım atıştırmalıklar her zaman evde bulunuyordu.

İçimi sıkıntıyla dolduran buydu belki de...

Annemin bir şekilde hayatıma dahil olma çabası...

Fakat bunu istemiyordum, yıllar önce bu hevesimden vazgeçmiştim.

Şimdi her şey değişemezdi, değişmemesi için elimden geleni yapmalıydım.

Çünkü yakında babam olacak o adam eve dönerse o zaman duygusal çöküşümü herkes görmek zorunda kalacaktı.

Hiç şansım olmayacaktı.

Sıkıntıyla iç çekip öğretmenin yazdırdığı soruya odaklanmaya çalıştım ama tüm çabam nafileydi.

Kafama hiç bir şey girmiyordu.

Sanki düşüncelerimle örülmüş bir bariyer bana engel oluyordu.

"Imm...Sarada?"

Kafamı soruya o kadar gömmüştüm ki yan tarafımdan gelen sese bile irkilmiştim.

Başımı çevirdiğimde Kawaki bana iyi olup olmadığımı anlamak istermiş gibi bakıyordu.

'Tanrım...Kendimden çok açık veriyorum...'

Yüzüme ifadesiz bir tavır takınmaya çalışarak ona döndüm.

"Ne oldu?"

Yutkunup önündeki açık kitabı bana uzattı.

Bakışlarımı kitaba çevirdim.

Doğru, eğer derslerde bir problem yaşarsam ona yardım etmem gerektiği aklıma geldi.

Bir haftadır bana bir şey sormayınca unuttuğunu sanıp sevinmiştim ama buraya kadardı.

Kitabı aldım.

"Bakayım."

Kalemimi sıranın üzerinden alıp gösterdiği soruya baktığımda zor ama formülünün bu sene müfredattan çıkarıldığını bildiğim bir soruyla karşılaştım.