VURGUN

14. BÖLÜM: ALIŞAGELMİŞLİKLER

Öncelikle selamm!!!

Hızlıca bir anket yapmak istiyorum, çünkü düşünceleriniz gerçekten benim için çok önemli.

Roşan karakteri hakkında ne düşünüyorsunuz, sizce nasıl bir karakter?

Eflin karakteri hakkında neler düşünüyorsunuz, sizce nasıl bir karakter?

Ufkun karakteri hakkında ne düşünüyorsunuz, sizce nasıl bir karakter?

Bu arada karakterlerin hala geçmişine inemedim :/ hepsinin geçmişlerine özel bir bölüm mü yapsam yoksa böyle diyaloglar halinde mi yapsam sizce?

Eğer cevaplarsanız çok sevinirim şimdiden teşekkür ederimm <333

______________________________________

"Nabız normale dönüyor." Kulaklarım uğulduyordu. Sesler derinden geliyordu. Ekran tamamen gitmişti. Tüm anılar zihnimde ki bir kasırga da resmen dağılmıştı. Kulaklarım uğulduyor, sesler kulaklarımda yankı yapıyordu. Yankı, yankı ve yankı.

---

Göz kapaklarımı büyük bir ağrıya rağmen aralayabildiğim de gözlerimi karşılayan ilk görüntü koyu kahverengi ve son derece endişeli bakan bir çift göz oldu. Kalın sesiyle "Eflin" dediğini duydum ve bunun nabzını hızlandırdığını hissettim. Yüzüme doğru eğilmiş Ufkun'a gözlerimi tamamen aralayarak baktım. Daha sonra etrafa bakındım. Bembeyaz bir tavan ve ışık vardı. Kaşlarımı çattım. "Neredeyim ben, ne oldu bana?" Sesim son derece kısık ve çatallı çıkmıştı. Beynim zonkluyordu. Son anlar beynim de tur atıyordu. En son Roşan'ın peşinden koşuyordum.

Ufkun derin bir nefes aldı. Gözleri endişeyle bakıyordu. "Hastanedesin. Bir araba sana çarpmış ama endişelenme bir şeyin yok." Öyle diyordu ama kendi gözlerinde büyük bir endişe dalgası vardı, bunu görebiliyordum. Ona karşı biraz yumuşayacaktım ki son olanlar aklıma geldi. Sevgili olduklarını söyleyen bir kız ve bunu reddeden benimle özel olarak konuşmak isteyen Ufkun. Ona hala sinirliydim. Doğrulmaya çalıştım. Ufkun tam bana yaklaşıp buna engel olacaktı ki elimle onu durdurdum.

"Dokunma bana!" Sinirle tısladım. Kaç gündür halimi sormamıştı. Ne halde olduğumdan bir haberdi ve üstüne bir kız gelip onunla sevgili olduğunu söylemişti ve Ufkun bana bir sevgilisi olduğunu söyleyecek kadar bile güvenmemişti. Ona hala kızgındım. Ufkun yüzünde büyük bir hayal kırıklığıyla gözlerimin içine pişmanlıkla baktı. Üstümden kalkarken önüme dönerek sordum. "Roşan nerede?" En son Roşan'ın peşinden gidiyordum evet ama ondan sonrası tam bir kaostu. En son Roşan'ın arabasına doğru koşarken arkamdan bir arabanın bana çarptığını ve yere düştüğümde kafamdan akan kırmızı kanı hatırlıyordum. Herhalde değil, beni Roşan o halde bırakmazdı. Ne kadar kızgın olursa olsun Roşan beni asla bırakmazdı. Daha önceden de olduğu gibi.

Ufkun gözlerimin içine pişmanlıkla bakıyordu. Yutkundu sanki ne diyeceğini bilemiyor gibiydi. Ona hala sinirliydim. Mesafemden asla ödün vermiyordum. Ufkun en sonunda konuştu. "Sinir krizi geçirdi ve sakinleştirici aldıktan sonra uyudu. Biraz sonra uyanır sevgilin merak etme" kaşlarımı çatarak Ufkun'a baktım. Büyük bir sinirle. "O benim sevgilim değil" diye sinirle konuştum. Ufkun kafasını yavaşça sağa yatırdı. "Yelloz karının benim sevgilim olmadığı gibi mi?" Kaşlarımı daha çok çattım. Bana bunu deme cürretini nereden buluyordu?

Ufkun'un gözlerindeki alaycılıya takılmayarak konuştum. "Asabımı bozma benim, sevgilim değil" Ufkun beni alayla izlemeye devam etti. Kaşlarını alayla kaldırdı ve dudaklarını büktü. "O zaman sana her 'ben Ufkun'un sevgilisiyim' diyene de aldırmayacaksın, malum taliplerim çoktur benim" konuyu oradan buraya nasıl çekip, bir anda egosunu tatmin etmesine şaşırırken zonklayan başım sinirle daha da çok zonklamaya başladı ve sinirimden birden gülmeye başladım. "Viy Ufkun gevur ellere gidiyor ya" diye alayla ve gülerken konuştuğum da bu sefer Ufkun ciddi bir hale bürünüp kaşlarını çattı.