His Signs of Affection

Sign No. 3

03

...

I dawdled after lifting my fifth sack of garbage. Hobbling, I tried my best to catch my breath.

It’s not like I’m not dumped in the damps yet when I noticed the piles of trash that are still waiting for me... All scattered around the gymnasium.

Napapahid nalang ako ng mga pawis sa akong noo. Marahan kong inangat ang white tshirt ko na dumikit sa pawisan kong katawan at sunod-sunod iyong pinagpag para makaramdam ako ng kahit kaunting hangin.

I don’t even remember anymore kung ilang araw ko na nga ba itong ginagawa tuwing umaga. Ang tanging naaalala ko nalang ay ang pagod ko at pagkahilo.

Tsk.

Still, I need to do it.

I wouldn’t want Retina to be in trouble, after all. Even if I'll need to plod my way out of this punishment... kahit pa sobrang init ngayon.

Even if the sun is wide dilated and bright today, flaming all the freaking corners of the gymnasium.

To think of it, ang dami ko palang oras para magreklamo.

Napailing-iling nalang ako bago ko simulang muli ang paglilinis gamit ang malaking walis na iyon.

Two hours didn't swiftly came by. And even before it did, may bigla akong narinig habang naglilinis.

I was just doing my thing when I suddenly heard some laughs, as if some people were entering the gymnasium. Napabaling ang tingin ko sa may tarangkahan.

“Catch!” rinig kong biruan ng mga papasok na iyon, sabay sa tunog ng bolang tila dini-dribble nila.

Sandali akong napatanaw sa may unahan para makita kung sino ang mga ito. Ngunit nang saktong makita ko ang suot ng isa sa mga ito ay agad akong nataranta.

Sh*t.

It’s the Westland’s basketball team. I should know cause they’re wearing their maroon jersey shirts and shorts.

Mabilis akong tumalikod sa kanila lalu na nung matanaw ko si Rupell.

I steered my large broom kahit wala naman talaga akong nililinis sa puwesto ko. Bahagya akong nakatungo habang pinapakiramdaman ang kanilang paglakad.

I should leave pero hindi pa pwede. Baka dumaan yung dean tapos makitang wala ako dito. Aaahh!!

Slinkly, I tried to move away from my position.

My sweat flowed down my forehead.

I immediately wiped it using my bare right hand.

Hindi nagtagal ay narinig ko na silang naglalaro habang naglilinis ako sa may tabi.

Hindi ako tumitingin sa kanila. I don’t want to. Baka kung ano nanaman ang mangyari, tulad nung nakaraan na hindi ako nakapagtimpi.

After sweeping that side of the gymasium for quite some time, kinailangan ko nang pumwesto sa ibang lugar. Marahan na binuhat ko ang sakong iyon para hindi sila magambala.

Step by step, I sauntered at the side of the gymnasium. Akala ko ay hindi na talaga nila ako napansin, ngunit sa tagal kong nakatalikod ay hindi ko agad namalayan ang anino ng isang tao na tila nakatayo sa aking likuran.

Natigilan ako at agad na napabaling.

I almost took a step back, the moment I saw someone behind me.

Bahagya akong napatingala sa lalaking nakatayo sa may harapan ko ngayon.

It was Rupell.

He was not wearing his jersey shirt. Nakabalandra lang ang katawan niya habang may hawak na bola sa may tagiliran. His stare moved down to my eyes, then to the sack I'm holding.