His Signs of Affection

Sign No. 12

12

...

How many signs would it take for someone to know the truth?

How obvious can people get just to say their confessions?

“I have liked you for many years,” Rupell sincerely continued as we stood in the middle of the oval while braving the stormy night.

Hindi ko ginawang tugunan ang yakap niya pero nanatili ako sa puwesto ko. “I’m sorry for being a coward... Natakot akong mahusgahan ng mga tao. Natakot ako sa sasabihin ng iba. Natakot ako na baka kapag sinabi ko sa 'yo ang totoo at nawala na ang koneksyon ko kay Retina ... mas lalayo ka pa sa 'kin at hindi mo na ulit ako makikita. Pero ngayon... ngayon, ang sasabihin mo nalang ang mahalaga sa ‘kin.”

“Just please don’t ignore me again."

Bumitaw siya sa yakap na iyon at hinawakan ang isa kong kamay.

We met eyes after seconds. His lips pressed into a thin line for a while before speaking.

His teary eyes reflected the truth that I was not able to comprehend before. The heat from his hand crawled into my slightly cold body.

“Can I court you... Chasen?”

I blinked away the drops of rain that had been showering down my eyebrows as I looked down at my feet.
Matagal bago ako nakakompusa ng mga salita.

“R-rupell, naguguluhan ka lang,” mahina kong sambit habang nakatungo.

“Yun din ang akala ko Chasen. Pero matapos ang ilang araw na pagdadalawang isip ko sa kung ano ba talaga ang dapat kong gawin. Ngayong araw, sigurado na ako. I now know what I really want.” Humigpit ang pagkakahawak niya sa aking kamay.

“It’s you,” he added.

I tried to look him in the eyes. Water drops flowed down his chin as he waited for my answer.

After a while—

I slowly shook my head.

“I-I'm sorry,” hirapan kong sambit.

“Sorry pero hindi. Hindi dapat nangyayari ang lahat ng ‘to,” dagdag ko pa. Pilit kong inalis ang pagkakahawak niya sa 'kin.

I saw how he looked at me after hearing what I said. Naging malamlam ang kanyang mga mata.

“Chasen... please.” Sinubukan niyang hawakan ulit ako sa kamay kasabay ng pag-iling-iling ko.

“Hindi. Hindi, Rupell!” mariin ko namang pag-uulit.

I tried my best to remove his hands and take a step away from him. Napatungo ako sa paa ko habang patuloy siyang nagsasalita sa may harapan ko.

“Please... Chasen, don’t leave me.”

Words hardly escaped my mouth. My lips compressed tightly to supressed my emotions.

“I-I’m leaving.”

Kasabay ng isang malakas na kidlat ay ang pagtalikod ko sa kanya. Hahakbang na sana ako ng isang beses pa palayo nang bigla niya akong hawakan sa braso; at muling iniharap sa kanya.

My eyes quivered. Nabitawan ko na rin ang hawak kong payong dahilan para puyugin kaming dalawa ng ulan.

Sabay sa paghahabol ko ng hininga ay ang tuluyang pagsabog ng nararamdaman ko.

“Rupell, tama na!” Hindi ko napigilang mapasigaw.

“N-nababaliw ka na ba? Hindi ka ba nahihiya sa mga pinagsasabi mo? Mahal?? Nagpapatawa ka ba?” pagpapatuloy ko pa na kinatigil niya.