Een monsterlijk avontuur

Een nachtelijk weerzien

Het is weer zaterdagavond.

De avond waarop er altijd een nieuwe brief komt van de monsters.

Ik zit al even te wachten op het platte dak.

Dapper ligt vredig op mijn benen te slapen.

Om de paar minuten kijk ik op mijn horloge.

Vogulius is later dan normaal vandaag.

Zal er een lucht file bestaan?

Want dan zit hij daar zeker in vast.

Vogulius is nog nooit te laat geweest.

In de verte wordt een wolk van kleur zichtbaar.

Ik maak Dapper wakker en spring overeind.

Uitgebreid begin ik naar Vogulius te zwaaien.

Hij landt sierlijk op het platte dak.

Zijn vleugels zijn hoog opgetrokken.

"Heb je een brief voor mij?"

"Nee," antwoordt hij met een glimlach. "Ik heb iets veel beters."

Hij opent zijn vleugels en er vallen twee monsters naar beneden.

"Aqua en Bordeaux," roep ik uit.

Dapper begint enthousiast te blaffen.

We beginnen elkaar meteen te knuffelen.

Ik heb ze nu al zolang niet gezien.

Het is echt veel te lang geleden.

Wat ben ik blij dat Vogulius ze heeft meegenomen.

"Blijven ze hier de hele avond of maar heel even?" vraag ik meteen.

"Ze moeten in de ochtend weer terugkeren naar Monsterland."

Dus een hele nacht plezier met de monsters.

Wat een feest!

"Ja, blijven blijven," zegt Bordeaux.

"Laten we naar binnen gaan en allemaal spelletjes gaan doen," stel ik voor.

"Ja ja," roept Aqua.

"Ik blijf lekker op dit dak uitrusten," zegt Vogulius.

Hij gaat op het dak liggen. "Ik zal jullie roepen als de tijd om is."

De monsters, Dapper en ik gaan mijn slaapkamer binnen.

Als eerste bouwen we een fort van kussens en dekens.

We gaan erin zitten en terwijl we spelletjes doen, vertellen we elkaar van alles.

Allemaal verhalen over wat we de laatste maanden hebben meegemaakt.

We praten nog wat over het avontuur dat we samen hebben gehad.
En dat we zoiets nog een keer moeten doen.

We lachen de hele nacht door en niemand van ons wordt moe.

Aan de tijd denken we niet, we vullen elke seconde met plezier.

Ik vertel de monsters over mijn schooldagen.

Voor mij niet heel bijzonder, maar de monsters luisteren aandachtig.

"Ik ook ook," zegt Bordeaux.

"Jij kan helaas niet naar een mensenschool."

Bordeaux en Aqua kijken mij sip aan.

"Maar ik kan misschien wel een stukje mensenschool naar jullie brengen?"

"Ja ja," roept Aqua enthousiast.

"Ik zal zorgen dat we dat de volgende keer kunnen doen."

"Niet nu nu?" vraagt Bordeaux.

"Ik heb nu niks, maar jullie komen zeker nog eens langs."

"Ja ja," zegt Aqua.

We blijven nog even lachen, maar de ochtend komt veel te snel.

Vogulius steekt zijn hoofd naar binnen.

"Het is tijd om te gaan, Monsterland wacht op jullie."

We knuffelen elkaar weer als afscheid.

Bordeaux geeft de monsters een grote lik.

En daarna zwaaien Dapper en ik de monsters en Vogulius uit.

Ik met mijn hand, Dapper met zijn staart.

Het is weer jammer om afscheid te nemen.

Maar ook blijven deze herinneringen in ons hart.