~Ateş ~

2.

Sabah alarmın sesine uyandım. Genelde babam bu saatlerde odama gelip zorla uyandırırdı.
Yaklaşık bir yıldır alarmın sesine uyanıyorum. Evimiz iki katlı aşırı büyük olmasa da dört kişinin rahatça yaşayabileği şirin bir ev.

En büyük abim Akın benden en çok nefret eden aynı zamanda dışarıdan koruyan her şeyimle ilgilenen ve her şeye burnunu sokan sinir bozucu birinci abim. Yirmi yedi yaşında evde kalmış aslında kendisi istemiyor evlilik onun yüzünden bende evde kalıcam büyü ihtimalle. Neyse işte kendisi babamın işini devam ettiren yegane kişi. Babam gibi zekidir aynı zamanda kurnaz.

İkinci abim Güney tam bir ağır abi. Bazen en büyüğün o olduğunu zannetmiyor değilim. Ama zaten Akın abimden üç yaş küçük. Çokda yaş farkı yok aralarında. Güney abim çok saygılı işini titizlik ile yapan birisidir. Bana karşı nötr davranan tek kişi. Konu ne olursa olsun benim haksızlığa diştüğüm her konuda sadece karşı tarafı değil beni de dinleyip öyle karar verir. Adaletlidir. Zaman zaman beni dellendirse de çok takmamaya çalışıyorum onu. Tetikçi sonuçta ne yapacağı belli olmaz.

Üçüncü canım abim Ali. Hiçbir zaman anlaşamadığım. Küçükken beni sürekli sinirlendirip ağlatan sinir bozucu bir şahıs. Kendisinden pek hazzetmem. Yirmi iki yaşında o da Akın abimin yanında şirket işleri ile ilgileniyor.

En küçük abim Kutay. Yirmi yaşında. Evde en çok anlaşabildiğim kişi olur kendisi. Abilerimden ziyade annem konusunu bana açmamaya özen gösterir hatta konusu açılsa bile kapatmaya çalışır. Sanırım abilerim arasından en duygusalı o olabilir. Zaten yaşımın en yakın olduğu kişi olduğunu düşündüğüm için onunla daha çok anlaşıyoruz.

Beni anneme benzettiklerinden onlara acı verdiğimin farkındayım. İstemese de Kutay abim ağzından kaçırmıştı anneme çok benziyormuşum. Beyaz saçlarım,masmavi gözlerim ve yüzümde çok da görünmeyen çillerin ile anneme biraz fazla benziyormuşum. Hem bu kadar fazla benzeyip hemde ölümünü kaldıramadıklarından benden pek hazzetmiyorlardı. Küçükken hatırladığım şeyler zaten genelde babamla olan anılarımdı. Abilerim benden uzak duruyorlardı.

Onları anlıyordum.  Sonuçta annemizi kaybetmiştik. Babam dağılmıştı. Düzenimiz hayatımız bir anda tepe taklak olmuştu. Toparlanmamız uzun sürmüştü. Yinede anneme benzediğim için bu kadar dışlanmak istemezdim.

Abilerimle yakın olmak isterdim. Ama bu istediğim pek mümkün değil çünkü çok odunlar. Gerçekten duyguları yok gibi özellikle en büyük iki abimin bazen robot olduklarını düşünüyorum.

"Ateş biraz daha oyalanırsan hazırlanmana fırsat vermeden yollarım seni okula. Üstündeki Pikachulu pijamalarla gidersin ve hiç umrumda olmaz."

Abimin sert sesini duyunca irkilip hemen çantamı alıp aşağı fırladım. Söylemeyi unuttum değil mi?

Bugün lisenin ikinci yılı ve ilk günü abim bırakıyor her sabah okula. Evet her ne kadar beni sevmeseler de dışarıda her türlü şeyden koruyup kollarlar.

On yedi yaşında bir velet olsamda oldukça zeki birisiyim. Bence yani. Anama çekmişim tabi zeki olucam.

Abimi daha fazla bekletmeden aşağı indim. Yukarı katta ben Kutay abim ve güney abimin odası var. Alt katta ise babamın ve diğer iki abimin odası var.

Mutfağa geçip Kutay abimin yanına çöktüm. Her sabah kahvaltıyı Akın abim hazırlar ve güney abim okula bırakır. Evet her ne kadar Zengin olsak da evimize yardımcı temizlikçi fln bulundurmuyoruz. Akın abim istemiyor çünkü. Paşazade ne derse o olur.

Ah ah babam beni bu kurtların arasına bırakıp gitti. Hayır madem gidiyorsun beni de götürsene ulan.

"Kahvaltını bitir artık on dakikaya çıkıcaz."