Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aradan geçen birkaç günün sonunda Seyran eve dönmüş ben de tüm vaktimi onunla geçirmiştim. Dış dünyaya kendimi kapatmıştım bir nevi. Her zaman yaptığım gibi yapıyordum. Sıkıştığımda kaçıyordum. Böylesi daha kolay, daha zahmetsiz geliyordu çünkü.
Yine Seyran'ların odasındaki koltukta oturmuş Halide Edip Adıvar'ın Sinekli Bakkal kitabını okuyordum. Daha doğrusu okumak demeyelim de zaman öldürmek için bulabildiğim en uygun aktivite diyelim. Zaten okuduğumdan da bir şey anladığım yok.
Seyran'ın ayaklanmaya çalıştığını hissettiğimde hemen kalkıp yanına gittim.
Seyran: Anne gerçekten ben iyiyim. Sadece tuvalete gideceğim. Sen benden daha kötü görünüyorsun. Madem gitmeyeceksin bari yan tarafıma uzan da dinlen.
Seyran'ın dediğine karşılık gülümsedim. Onu kendi kızım gibi sevmemin sebebi hem yıllar önce karnımdayken kaybettiğim evladım yerine koymam hem de beni sanki gerçekten annesiymişim gibi beni sevip sayması, düşünmesi yüzündendi.
Gülgün: Canım kızım, sen beni düşünme, kendi sağlığını düşün. Ben iyiyim merak etme. Hem bak beraber vakit geçiriyoruz, kötü mü yapıyoruz?
Seyran: Anne dört gündür gelip aynı yerine oturup kitaba odaklanıyorsun. Bütün gün benim isteklerimle uğraşıyorsun. Kafan karışık anlatabiliyorum, en azından bunu anlayacak kadar tanıyorum seni. Lütfen gel sen de biraz benimle uzan.
İsteğini kıramadım. Onu tuvalete götürdükten sonra yatağa geri yatırıp ben de diğer tarafa uzandım. Gülümseyerek yüzüne baktığımda çoktan uykuya daldığını gördüm. Hamilelik çabuk etkilemişti onu, hemen uykuya dalıyordu. Pikeyi üstümüze örttükten sonra gözlerimi kapattım ve karanlığın beni ele geçirmesine izin verdim.
2 BuçukSaatSonra:
Havanın kararmasıyla birlikte ani bir şekilde irkilerek uyandım. Yan tarafıma baktığımda Seyran'ı göremedim. Kalkıp yatağın ucunda duran terliklerimi giydikten sonra yemek saati geldiğini düşünerek odadan çıktım ve aşağı doğru merdivenlerden inmeye başladım.
Ev, diğer gecelere nazaran bu sefer daha da soğuktu. Üşüdüğümü hissedince adımlarımı odaya doğru yönlendirdim. Tam içeriye girecektim ki Orhan'ın telefon konuşmasını duydum.
Orhan: Tamam, Gülgün'ün o kadınla muhattap olmasını istemiyorum. Eğer o kadının annesi olmadığını öğrenirse yıkılır.
Neyden bahsediyordu bu adam?
Orhan: O adamı da çabuk bulun bana. Günün sonuna kadar onu bulmazsanız bil ki benden çekeceğiniz var Akif.
Telefonu kapattığını anladığımda hiçbir şey olmamış gibi içeri daldım. Orhan, sorgulayıcı bakışlarla beni süzünce ona gülüp giyinme odasına doğru yöneldim.
