Haal me hieruit // bankzitters

6

"Doe niet zo zwak en open je ogen" Ergens in de verte hoor ik de stem van Lieke. Zoiets heb ik nog nooit uit Lieke haar mond horen komen. Langzaam open ik mijn ogen. Wat is er gebeurd? Waarom lig ik op de grond. Maar zodra ik de pijn in mijn buik en hoofd voel, komen alle herinneringen terug. Ik kijk naast me en zie allemaal bloed rond mijn hoofd liggen. Ik moet dus wel het bureau hebben geraakt. Vandaar dat het ook zoveel pijn doet.

-

Nog steeds lig ik op de koude vloer. Mijn vriendin en beste vrienden zijn in dezelfde kamer, maar niemand kijkt naar me om. Niemand helpt mij, ook al heb ik een grote open wond, waar bloed uit blijft stromen, op mijn hoofd. Niemand vraagt ook maar even hoe het gaat. Ze blijven allemaal op dezelfde plek. Hoe heb ik me zo kunnen vergissen in de 5 mensen die zo dicht bij mij staan. Van hen houden is de grootste fout van mijn leven geweest...

-

Ik word 'mijn' kamer ingetrapt door Matthy. Weer beland ik op de grond. Ik heb te weinig energie om te staan aangezien ik voor mijn gevoel al dagen niet heb gegeten. Hoe lang ben ik hier eigenlijk al? Het voelt alsof ik hier al weken ben? Het is hier zo donker en stil. Je zou zelfs een speld kunnen horen vallen. Ik hoor dan wel geen speld vallen, maar ik hoor wel voetstappen mijn kant op komen. Is Matthy nog steeds hier?

-

Een trap in mijn zij. Een tweede in mijn andere zij. Een hand, recht in mijn gezicht en weer een stomp in mijn buik.

-

Uitgeput en vol pijn lig ik op de grond bij te komen van wat er net heeft plaatsgevonden. Hoe ga hier ooit wegkomen? Overleef ik het überhaupt wel? Dat is nog wel de grootste vraag. Langzaam voel ik mijn ogen dicht allen. Ik ben zo moe. Fysiek en mentaal. Ik ga het hier niet lang meer volhouden...