Ik hoor de deur open gaan. Ik kijk richting de deur en daar staat de vrouw die ik al sinds het begin van alle ellende nodig heb, mijn moeder. Meteen krijg ik tranen in mijn ogen als ik haar zie. "Mam" Het komt er zacht en moeizaam uit. "Oh lieverd toch, ik was zo ongerust. We waren allemaal ongerust" ze komt met tranen in haar ogen op me af gelopen. Na al die dagen of weken of weet ik het hoe lang ik hier zit, voel ik eindelijk de vertrouwde armen van mijn moeder om me heen. Tranen beginnen te vloeien over mijn wangen. Het lijkt wel alsof het niet stopt. Steeds komen er weer niet tranen bij.
-
Ze is nog geen 3 minuten binnen of de politie komt al binnen lopen. Het besef dat ik Koen en Rob zometeen mee moeten laten gaan, komt nu pas binnen. Ik kan hen toch niet de gevangenis in laten gaan, ze zijn mijn beste vrienden. "Jullie twee gaan met ons mee" De agenten lopen op Koen en Rob af en ik zie hoe ze worden geboeid. Dan worden ze naar de deur begeleid. Nog even kijkt Koen om. Ik kijk hem in zijn betraande ogen aan. "Sorry" Dat is het laatste wat ik nog zeg en dan gaan ze kamer uit, op weg naar het politiebureau. Wat er nu met ze gaat gebeuren, ik heb geen idee. Ze zullen eerst nog een rechtszaak krijgen. Maar wanneer? Dat weet tot nu toe nog niemand.
-
De tranen vloeien weer over mijn wangen. Deze keer niet door mijn moeder die ineens binnen kwam. Nee, deze keer doordat ik Koen en Rob mee heb laten nemen. Waarom heb ik die agenten niet tegengehouden? Waarom heb ik niet gezegd dat ze niks hebben gedaan? Waarom heb ik niet ingegrepen? Ik voel me schuldig, heel schuldig...
JE LEEST
Haal me hieruit // bankzitters
FanfictionIk ben in Utrecht. De stad waar ons kantoor staat. Samen met de jongens heb ik net een video opgenomen en nu is het tijd om naar huis te gaan. Niet wetende wat er vanaf dat moment allemaal stond te gaan gebeuren...
