Haal me hieruit // bankzitters

7

De deur gaat krakend open en zover ik kan zien, wordt er iets naar binnen gegooid. Binnen een aantal seconden wordt de deur weer met een klap dichtgeslagen. Met al mijn energie probeer ik te vinden wat er net naar binnen is gegooid. Ik kruip over de grond en tot mijn verbazing vind ik het al best snel. Ik voel dat er een flesje en iets van een rijstwafel ligt ofzo. Eten dus. Ik heb alleen totaal geen trek door al die stompen die ik steeds krijg in mijn buik. Het maakt me misselijk. Met moeite eet ik de rijstwafel op en neem ik een slokje zonder dat ik weet wat er in het flesje zit. Best dom. Wat nou als ze mij willen vergiftigen? Nou dan is dat nu dus gelukt. Maakt het mij uit? Nee, op dit moment niet. Ik hoef hier niet meer te zijn als ik heel mijn leven opgesloten ga zitten.

-

De vloer is koud, maar ik kan nergens anders liggen dan op die koude vloer. Er is letterlijk niks in deze kamer.

-

Voetstappen. Ze komen mijn kant op. De deur slaat open. Ik kan niet zien wie daar is. Weer voetstappen mijn kant op. Een vuist recht in mijn oog. Een trap, weer in mijn zij. Een klap op de grote wond op mijn hoofd en een trap tegen de wond, die Lieke heeft veroorzaakt, op mijn been. Is het klaar? Nee. Ik word vastgepakt bij mijn keel. Geen lucht. Duizelig. Licht in mijn hoofd. En dan is weer alles zwart.

-

"Je bent ook zo zwak. Flauwvallen zonder reden" Ik hoor Rob lachend weglopen. Ben ik echt zo zwak? Ben ik daarom hier? Moeten mijn vrienden ervoor zorgen dat ik sterker word en voor mezelf op kom. Willen ze me alleen maar helpen? Maar waarom slaan ze me dan in elkaar? Waar heb ik dit aan verdiend?