Haal me hieruit // bankzitters

14

Ik open mijn ogen. Wat is dat licht? Het is zo fel en wit. Ben ik dood? Hebben mijn eigen 'vrienden' me vermoord? Dat moest haast wel. Toch lijkt het alsof ik iets van pijn in mijn arm voel, maar als ik dood ben, kan dat toch niet? Ik snap er niks meer van.

-

"Hij is wakker, ROB HIJ IS WAKKER" Huh, is dat Koen? Leef ik nog dan? Ik schrik als ik het hoofd van Koen ineens boven mijn hoofd zie hangen. "Koen?" Verward kijk ik hem aan. Waar ben ik eigenlijk? Het lijkt alsof Koen mijn gedachten kan lezen, want hij begint me uit te leggen waar ik ben. "Je bent in het ziekenhuis Roel. Rob en ik hebben 112 gebeld en een ambulance laten komen" "Maar hoe? Dat mes kwam recht op mijn borst af" "Net voordat het mes je raakte, viel je flauw, waardoor je alleen in je arm bent geraakt. Het spijt me zo erg Raoul, ik had echt niet raak mogen gooien. Ik snap het als je me niet meer wilt zien of spreken en als je me aan wilt geven bij de politie" Met tranen in zijn ogen gaat Rob verder. "Gisteren hebben we uit moeten leggen wat er is gebeurd, maar omdat we jouw familie niet konden bereiken, mochten we nog heel even bij jou blijven. Daarna worden we..." Rob barst in tranen uit. "Daarna moet jullie wat?" Voorzichtig vraag ik het, ook al heb ik al een idee wat er gaat gebeuren. Koen neemt het van Rob over. En ja hoor, mijn vermoeden klopt. "We moeten voor de rechter komen, oftewel we worden opgepakt, maar dat hebben we ook wel verdiend, want wat wij allemaal hebben gedaan, is niet goed te praten. Helaas zijn Matthy en Milo gisteren weggevlucht toen ik 112 ging bellen. Zij hebben ook wel een straf verdiend, maar die krijgen ze nu dus niet, omdat ze verdwenen zijn" "Maar ... jullie hebben mij geholpen, vooral jij Koen. Ik vergeef jullie heus wel hoor" "Ik stond misschien wel al een paar dagen aan jouw kant Roel, maar wat ik daarvoor heb gedaan, is fout. Dit alles had echt nooit mogen gebeuren. Ik denk dat ik voor ons beide spreek als ik zeg dat het ons echt enorm spijt" Tranen prikken in mijn ogen. Nu lopen de tranen ook bij Koen over zijn wangen. Gaan we hier echt met zijn drieën een potje lopen janken? Ja. Ik spreid mijn armen om beide jongens een knuffel te geven. Koen komt gelijk op me af en geeft me voorzichtig. Rob aarzelt nog even, maar zodra ik hem met een goedkeurende blik aankijk, springt ook hij in mijn armen. "AU, mijn arm" "Shit, sorry Roelie, ik ben gewoon zo blij dat je me een soort van vergeeft" Ik hoor dat Rob het nog steeds erg moeilijk heeft en dat kan ik maar al te goed begrijpen. Ik kan mijn vrienden toch niet naar de gevangenis laten gaan?