Haal me hieruit // bankzitters

5

Wat een helse nacht. Is het eigenlijk nacht? Ik weet het allemaal niet meer. Die stomp van Koen heeft mij zo misselijk gemaakt dat ik al uren lang steeds weer opnieuw moet overgeven. Waar heb ik dit aan verdiend?

-

"OPSTAAN, NU METEEN" Weer dat geschreeuw van Lieke, maar nu nog agressiever dan de vorige keer. Ik sta op, bang om vermoord te worden als ik het niet doe. "Hierkomen" Geen geschreeuw deze keer. Misschien geeft ze toch nog om mij. Op gevoel loop ik naar Lieke toe. "Schiet eens een beetje op. Ik heb niet de hele dag de tijd" Ik probeer sneller te lopen, maar het is zo donker dat ik niks zie. "AU" Ik schreeuw het uit van de pijn. Ik liep zo hard tegen de muur aan. Eenmaal bij Lieke aangekomen, word ik meteen weer geblinddoekt.

-

"Waar breng je me heen?" Met alle verzamelde moed, durf ik het Lieke te vragen. Al ben ik doodsbang hoe ze gaat reageren. "MOND DICHT" "S-sorry" Misschien is het wel beter dat ik mijn mond dicht houd, voordat er echt iets ergs gebeurt met me.

-

Ik hoor een deur opengaan en mijn blinddoek wordt weer afgedaan. Ik ben in een kamer met een bureau en een oude stoffige boekenkast. "Kijk eens wie we daar hebben. Raoul, de bankzitter die denkt leuk te zijn met al zijn feitjes. Maar goed, je had zelf ook al door dat het bloedirritant is. Vandaar dat je er ook maar mee bent gestopt zeker?" Zei Matthy dat nou echt? Mijn ogen beginnen zich te vullen met tranen, maar ik moet het inhouden. Je weet maar nooit wat er gaat gebeuren als ik ineens ga huilen, terwijl dat niet mag. "Je vindt je zelf echt zielig he. Nou ik zal je één ding zeggen, dat ben je niet. Nu niet, morgen niet, nooit niet" Deze keer is het Milo die praat, duidelijk zonder medelijden.

Terwijl Matthy en Milo me verder kapot proberen te maken met woorden, zie ik Rob in mijn ooghoek langzaam op me af komen lopen. Wat is hij plan? Ik loop naar achteren, maar wordt tegengehouden door Lieke. "Jij gaat helemaal nergens heen" Rob komt steeds dichterbij. Ik moet weg hier voordat ik straks op de grond lig. Ik kijk om me heen, maar het is al te laat. Zodra ik de kant van Rob op kijk, komt zijn vuist keihard in mijn gezicht. Tot mijn verbazing houd ik mijn evenwicht en blijf ik staan. Aan Rob zijn gezicht te zien is hij daar niet blij mee.

"Raoul, de saaiste bankzitter, de kijkers vinden je vreselijk Raoul. Net als wij" Weer die pijnlijke woorden uit Matthy zijn mond. We waren toch beste vrienden?

Ik kijk weer om me heen om te zien waar Rob is. Ik zie hem nergens. Wel zie ik Koen staan in de hoek van de kamer. Zijn blik lijkt anders, anders dan die van de rest. Met meer medelijden, net zoals gisteren. Was dat gisteren? Al kreeg ik daarna wel een stomp in mijn buik van hem. Nu lijkt hij niks te gaan doen. Heeft hij spijt?

"Hee Raoul, draai je eens om" Rob is dus weer terug. Ik draai me maar om en krijg meteen een nog hardere stomp in mijn buik dan die van gisteren. Zo hard dat ik mijn balans niet kan houden en achterover val met mijn hoofd op de punt van het bureau. En vanaf dat moment is alles zwart...