Haal me hieruit // bankzitters

4

Ik ben moe, zo moe, maar ik durf niet te slapen. Ik heb al twee nachtmerries gehad over wat er is gebeurd afgelopen uren. Ik wil mijn telefoon kijken om te kijken hoe laat het is, maar dan besef ik me dat mijn telefoon niet in mijn broekzak zit. Die moet Lieke hebben gepakt toen ik buiten bewustzijn was. Ik denk tenminste dat ik buiten bewustzijn ben geweest.

-

Hard gebonk op de deur. De deur gaat open en daar staat ze weer. Dit keer heeft ze iets in haar hand. Ze gooit het neer en de slaat weer dicht. Ik strompel er naar toe en zie dat het een stukje brood en één bekertje water is. Langzaam eet ik het op.

Ik heb geen oog dicht gedaan vannacht. Ik durfde het gewoon niet. Straks krijg ik weer een nachtmerrie. Ook deed mijn been te veel pijn. Als Lieke nog een keer binnenkomt, vraag in haar om een paracetamol. Misschien houdt ze nog genoeg van me om me een paracetamol te geven.

-

"OPSTAAN" Ik schrik van het geschreeuw van Lieke aan de andere kant van de deur. Sinds wanneer kan Lieke zo hard schreeuwen. Ik probeer met al mijn kracht op te staan, maar het gaat echt niet. Ik schreeuw het uit van de pijn. De deur gaat op en ik hoor Lieke weer zuchten. Toch loopt ze weer richting mij en helpt me met opstaan. "Dankje schat" Noemde ik Lieke nou schat? Ze zucht als reactie en ze blinddoekt me weer.

-

Ik kom in een kamer en daar gaat de blinddoek weer af. Ik zie vier mensen staan. Ze staan met hun rug richting mij. Tussen de vier jongens zit één opvallend kort persoon. Ook is er één die erg lang is. Het zal toch niet...

-

"Goed dat je er bent Raoul" Die stem herken ik uit duizenden. Het is Matthy. Mijn vermoeden klopt dus. De personen die daar staan zijn Matthy, Robbie, Koen en Milo. "Hebben jullie mij hierheen gehaald?" Ik vraag het met een trilling in mijn stem. De andere bankzitters draaien zich om. "Ja Raoul, dat hebben wij gedaan" Ik heb Koen nog nooit zo gehoord. Het lijkt wel alsof ze niet om mij geven. "Maar we...we zijn toch beste vrienden? Waarom doen jullie dit?" Ik begin te trillen door de manier waarop mijn vrienden me aankijken. "Wraak Raoul, dat heet wraak" Dit keer is het Robbie. "Nee we zijn je vrienden niet en al helemaal niet je beste vrienden" Zodra Milo de woorden uitspreekt, ontstaat er een brok in mijn keel, maar toch vraag ik door. "Waarom willen jullie wraak? Wat heb ik gedaan?" Geen antwoord.

Milo komt op me afgelopen op net zo'n manier als Lieke gisteren deed. Was dat gisteren? Ik wil achteruit stappen, maar mijn been laat het niet toe. Wat moet ik nu? Weer dat zelfde hulpeloze gevoel. Milo komt steeds harder op me afgelopen. Ik heb bang voor wat er komen gaat. Zijn dit dan echt de laatste minuten van mijn zorgeloze leven?

-

Ik krijg geen lucht. Milo. Hij heeft me bij mijn keel gegrepen. Ik stik bijna. Ik kijk Lieke hoopvol aan, maar ze staat daar maar te grijnzen. "Laat hem maar los. We moeten langer wraak nemen dan een paar minuten" Het is Matthy die het zegt. Milo laat los en ik snak naar adem.

Dit keer komt Matthy op mij afgelopen. Hij loopt een stuk sneller dan Lieke en Milo. Ik maak dus geen schijn van kans om te ontsnappen. Binnen tien seconden word ik hard tegen de muur geduwd. Matthy begint te schoppen tegen mijn wond. Ik bijt op mijn tanden en wil het uitschreeuwen van de pijn. "Als je ook maar één geluidje maakt, is het afgelopen Raoul", sist Matthy. Ik probeer me stil te houden, maar ik kan het niet tegenhouden dat er tranen in mijn ogen ontstaan. Ook Rob komt er aan en voor ik het weet, voel ik een klap in mijn gezicht. Gevolgd door een stomp naar mijn oog en nog vele klappen in mijn gezicht. Ik ben machteloos...

-

Ik ben weer geblinddoekt. Het laatste dat ik heb gezien net, is het grijnzende gezicht van Lieke. Ik word volgens mij door Koen teruggebracht. Waarom weet ik niet, maar tot nu heeft alleen Lieke dat gedaan.

Eenmaal aangekomen hoor ik een deur opengaan. Ik word door Koen omgedraaid en de blinddoek gaat weer af. Koen komt voor mij staan. Voor heel even lijkt het alsof hij medelijden met mij heeft, maar al snel verandert zijn blik weer. Ik wil maar naar binnen strompelen, maar ik word tegengehouden. "Niet zo snel" Zodra Koen dat heeft gezegd, krijg ik een harde stomp in mijn buik. Ik val om van de pijn. "Naar binnen jij" Ik doe maar wat Koen zegt en kruip naar binnen. De deur wordt dichtgegooid en ik hoor Koen lachend weglopen. Door de stomp in mijn buik ben ik ineens zo misselijk. Midden in de donkere kamer moet ik uit het niets overgeven en zie ik dat er zelfs bloed bij komt. Ik kan mijn tranen niet meer inhouden en ik barst in tranen uit. Ik dacht dat zij mijn beste vrienden waren?

Ik voel de vibe helemaal!!!!

Groetjesss<333