Haal me hieruit // bankzitters

10

Ik durf de jongens niet aan te kijken. Te bang voor wat er komen gaat. "TERING MONGOOL, KIJK ME AAN" Verschrikt kijk ik in de blauwe van mijn voormalige beste vriend. Terwijl Matthy in mijn ogen blijft staren, loopt hij langzaam op me af. Mijn ogen blijven hem vol angst aankijken. Vlak voor mijn neus stopt hij. In mijn ooghoek zie ik zijn hand omhoog komen. Rustig blijven ademen Roel. Het doet maar heel even zeer. Toch voel ik de vuist van Matthy eerder in mijn gezicht dan dat ik dacht. Ik hoor Lieke, Milo en Rob lachen. 

Drie klappen later. Ik begin duizelig te worden. Is het nou zo stil in deze kamer of hoor ik bijna niks meer. Langzaam wordt mijn zicht steeds waziger en na een tijdje is alles zwart...

-

Langzaam probeer ik mijn ogen te openen. Het gaat niet. Mijn ogen voelen te dik. Heeft Matthy dat gedaan? Als het uiteindelijk toch lukt om mijn ogen een heel klein stukje te openen, zie ik dat ik weer in 'mijn' kamer ben. Wie heeft mij hierheen gebracht en waarom lig ik zo recht langs de muur in de linkerhoek van de kamer? Was het Koen? Nee, Koen zou mij niet zo autistisch neerleggen. Wacht eens, autistisch? De enige autist hier is Matthy. Heeft Matthy mij hier neergelegd? Geeft hij toch nog om me ondanks dat hij me net bewusteloos heeft geslagen. Ik neem tenminste aan dat ik bewusteloos ben geweest als ik me niet herinner hoe ik in deze kamer ben gekomen. (Dit was t idee van Meikevsx)

-

Ik zit voor mijn gevoel al weer uren de leegte in te staren. Ik ben moe, maar ik durf niet te gaan slapen. Wat nou als het nog overdag is en iemand komt mij straks weer halen. Als diegene dan ziet dat ik slaap, word ik vermoord. 

-

Ik hoor de deur krakend opengaan. Er staat een lang gestalte in de deuropening. Dat moet wel Milo zijn. Meteen komt de angst weer omhoog. Milo komt op me af gelopen en zodra hij bij me is, duwt hij me hard naar achteren, waardoor ik met mijn hoofd op de grond kom. Een trap in mijn zij en een vuist in mijn gezicht. Een aantal trappen tegen de wond op mijn been. Op deze manier zal die wond nooit gaan helen. Ik word omhoog getrokken en zodra ik sta, word ik weer hard omver geduwd. Te weinig balans. Ik beland alweer met mijn hoofd op de grond. Meteen is alles weer zwart...