Haal me hieruit // bankzitters

12

"Het spijt me Roel, maar ik moet nu echt gaan. Ik zie je straks weer en ik zal proberen wat extra eten mee te smokkelen. Houd je taai!" En met die woorden uitgesproken te hebben, verlaat hij de kamer.

-

Daar zit ik dan, alleen in de inmiddels bekende donkere kamer. Al dagenlang probeer ik te begrijpen waarom ik hier ben. Ik heb mijn 'vrienden' toch niks aangedaan. Tenminste, niet dat ik weet. Straks, als Koen zich aan de afspraak houdt, zal ik het aan hem vragen.

-

"OPSTAAN" Ineens schijnt er een felle zaklamp in mijn gezicht en hoor ik Milo schreeuwen. "WAT ZIT JE NOU DOM TE STAREN, OPSTAAN ZEI IK" Snel sta ik op, maar ik zak weer door mijn benen van de pijn. "JIJ KAN OOK ECHT NIKS HE" Nog steeds schreeuwend loopt Milo op me af en trekt hij me aan mijn arm omhoog. Tijd om stabiel te gaan staan, heb ik niet, want ik word meteen weer aan mijn arm getrokken. Ineens stopt Milo. Hij was vergeten om me te blinddoeken. Zodra ik niks meer zie, trekt hij me weer mee. Waarschijnlijk word ik weer naar die ene kamer met dat bureau gebracht.

-

"Dat duurde lang" Ik hoor de stem van Matthy. "Ja sorry, hij gedroeg zich als een baby door weer op de grond te vallen" Milo klinkt nogal geïrriteerd. "Dat is jullie eigen schul..." Zonder na te denken, spreek ik de woorden uit. Shit, dit was niet slim. "Wat zeg je Raoul?" Het is Matthy, die verdacht rustig vraagt wat ik zei. Ik houd mijn mond. "Als je zo graag wat wilde zeggen, kun je het nu best nog een keer zeggen toch Raoul?" Ik haal mijn schouders zacht op in de hoop dat Matthy het niet zag. "Ik zou maar slim zijn en gaan vertellen wat je zo graag wilde zeggen net, voordat het ineens heel anders afloopt dan gepland was" Nog steeds die vervelende veel te rustige stem voor deze situatie. En wat bedoelt hij met dat het anders af kan lopen dan gepland was? Ik twijfel, maar besluit dan toch maar mijn mond open te trekken. "Het is jullie eigen schuld dat ik viel" fluister ik zacht met een trilling in mijn stem. "Oh, dus je vindt het onze schuld. Nou volgens mij ben jij gewoon te zwak"

Ineens gaat mijn blinddoek af. Zelfs in deze kamer is het donker. Maar waar ben ik eigenlijk? Dit is niet de kamer met het bureau. Milo trekt me mee naar wat lijkt op een enorm dartbord en hij zet me er recht voor. "Als je ook maar één stap zet, is het afgelopen. Begrepen?" Ik knik snel. "Zullen we eens een lekker potje gaan darten mannen? Raoul is de roos van het dartbord" Weer is het Matthy die praat. Verschrikt kijk ik op, heb ik dat nou goed gehoord? Ben ik de roos van het dartbord? Die dartpijltjes moeten echt pijn doen als ze in mijn lichaam prikken. Ik kijk Koen aan en het lijk alsof hij "het spijt me Roel" zegt. 

"Ik ga wel eerst" Wat heeft Matthy toch tegen mij. Niet alleen Matthy trouwens. Rob geeft hem de dartpijlen, maar die slaat hij uit zijn hand. "Darten met dartpijlen is niet leuk Rob, we gaan het hiermee doen" En dan haalt hij 3 grote scherpe messen tevoorschijn. Dit is het dan, mijn laatste uur is geslagen.