Morana.
Morana 'ölüm' demekti. Arsen Morana gözlerinde ölümü taşıyordu, damarlarında kurbanlarının kanı akıyordu. Düşmanları toprak oluyor Morana tarih yazıyordu. Tara'nın yaşadığı şehir olan Savana'da herkes kimden uzak durması gerektiğini biliyord...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm +18'dir.
Shameless (slowed+reverb)- slowli
Zihnimin bazı geceler bana oyun oynadığını hatırlıyordum, duvarıma vuran ağaç gölgeleri korkunç birer canavara dönüşüyor kollarını yatağıma uzatıp beni yakalamaya çalışıyordu. Bazı geceler kaçmaya çalışırdım, bazı geceler ise gözlerimi kapatıp beni yakalamasını beklerdim.
Umutsuzluk size savaşmayı bıraktırırdı. Umutsuzluk sizi yalnız kılardı.
Beni en çok yaralayan, kalbimi acıyla kıvrandıran, yürüdüğüm yol boyunca yalnız kalmış olmamdı. Yanımda yürüdüğünü düşündüğüm her insan beni hayal kırıklığına uğratmıştı. Çok kısa süre yanımda kalmış ardından geldikleri gibi gitmişlerdi. Birden bire, ben ne olduğunu anlamadan.
Kalp daima yalnız atardı, kalp daima sessiz kalırdı.
Anneme hiç arkadaşım yok dediğimde bana gülümsemiş ve bunun normal olduğunu söylemişti. Kendimi ona inanarak avutmaya çalışmıştım, annemdi mutlaka doğru söylerdi. Büyüdükçe hayatımdaki en büyük yalancının beni büyüten o insan olduğunu fark etmiştim.
Ben kötümser birine dönüşmüştüm, o ise yalan söylediği her konuda haklı çıkmıştı.
Ona inandığım an onu haklı çıkarmıştım.
İnanç, yalancıyı bile haklı çıkarabilecek kadar güçlü bir histi. İnanmayı seçtiğiniz her kelime kuyunuzu kazardı.
Kuyumu kendi ellerimle kazmıştım, bir an bile tereddüt etmeden.
O kuyuyu tırnaklarım parçalana parçalana kazmış, o kuyunun dipsizliğinde ise ruhumu bırakmıştım.
Ruhum yoktu, kalbim yoktu, ben yoktum.
Bu her zaman böyle olmuştu, koskoca on dokuz sene boyunca kendimle savaştaydım.
Ama bir an, tam da şu an yan koltuğumda sessizce oturup araba kullanan kişiye bakıyordum.
Arsen Lloyd Morana.
Morana ölüm demekti, gözlerinin her bir zerresine ölümün çıkmayan o derin izi işlemişti. Ona bakıyordum, o ise derin bir sessizlik içindeydi. Ona bakıyordum ve kalbim her çarptığında onu arzuluyordum. Onu istiyordum, istememem gerektiği halde. Ben bir oyuncuydum, güvenilmezdim ancak kalbimin o küçük kısmı, o kırık kısmı ona uzanıyordu.
