Morana.
Morana 'ölüm' demekti. Arsen Morana gözlerinde ölümü taşıyordu, damarlarında kurbanlarının kanı akıyordu. Düşmanları toprak oluyor Morana tarih yazıyordu. Tara'nın yaşadığı şehir olan Savana'da herkes kimden uzak durması gerektiğini biliyord...
Herkese merhaba minik bebeklerim bir bölümde daha birlikteyiz. Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Ne kadar çok yorum o kadar hızlı bölümmm (şeye benzedi ne kadar ekmek o kadar köfte miydi?) Her birinizi çok seviyorum ve desteğiniz için teşekkür ederim. İyi ki varsınız
🤍
Senin olduğun her yer, her an, her zaman
Arafa zincirlenmiş olan ruhum çığlık atıyor.
Senin olduğun her yer, unutma o yer,
Beni nereye çekersen oraya gideceğim.
Hissediyorum,
Hayatı bulacağım ve muhakkak ölümü tadacağım.
Senle ben.
Beraber.
NİLUM - BLOODY MARY
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zamanın durduğu anlara inanma taraftarı sayılmazdım, filmlerde olurdu, ağır çekimde izlerdim. Gerçek hayatta olacağına gerçekten inanmazdım ancak tam da şu an her şey durmuş gibiydi.
Silahı tutan ellerim gevşememişti, namlu hala karşımdaki kadının alnının ortasını gösteriyordu.
Morana'ya bakıyordum. Arsen'e bakıyordum.
Her zaman duygularına kelepçe vuran o gri gözler bu sefer sakinliğini koruyamıyordu. Anılar gözlerinin içinde dans ediyordu, hırpalanmış kalbi acı çekiyordu. Yüzünde tek bir mimik bile oynamazken acı çektiğini hissedebiliyordum. Acı, o binlerce iğneyi andıran o acı bir kafes misali varlığını sarmalamıştı. Kafes daraldıkça, vakti azalıyordu.
Canı acıyordu. Çok acıyordu.
Benim ise kollarımdaki sızlamayı andıran acı git gide yayılıyordu. Benim fiziki acımın boyutu onunkiyle kıyaslanamazdı. Bunu biliyordum, bundan gocunmuyordum. Ellerim soğuk soğuk terlerken Morana yavaşça bakışlarını bana doğru çevirdi.
Ona baktım, onun yanındaydım. Her şeye rağmen şu an yanındaydım.
"Her zaman iğneleyici bir cevabı olan ağabeyim bu sefer sessiz kalıyor," dedi genç kız gülümseyerek. Gülümsediğinde aynı ağabeyine benziyordu. Alaycı, soğuk bir gülümseme. Mavi gözlerinden ise nefret yayılıyordu, gülümsemesi sahteydi. Yüzündeki maskeyi fark etmemizi istercesine gözümüzün önünde sallıyordu.
"Lena," dedi alçak sesle ağabeyi. Adı Lena'ydı. En küçükleri. Gazete küpüründe gördüğüm soğuk bakışlı ciddili ifadeli kızdı. Ve o küpürde hatırladığım diğer şey ise Arsen'in elinin ikiz kız kardeşlerinin değil, Lena'nın omzunun üzerinde oluşuydu. Lena en köşede duruyordu ancak Arsen'in eli yine uzanıp omzunun ucunu bulmuştu.
