Gece'nin Dokunuşu

Gitme Kal

"Ateşşş!!"

Çığlığımın ardından yerde kanlar içinde yatan Ateş'in bakışları bana döndü.

Kapıdan çıkıp hemen aşağı indim. Çığlığımla lojman ayağa kalkmıştı.

Tim ve ben hızla aşağı iniyorduk.

Ağlama ile karışık sesimle konuştum.

"Derhal çevre güvenliği alın kimse bu ortaya çıksın"

Hızlıca koşarak Ateş' in yanına geldim.

Bakmaya kıyamadığım gözleri kapalıydı.

Kahverenginin her tonunu bulunduran basit ama bana göre eşsiz gözleri kapalıydı.

Elime verilen havlu ile sağ göğsündeki bıçak yarasına baskı uyguladım.

Kanları elime bulaşmıştı.

"Aç gözlerini Ateş hadi bak bana sinirli sinirli hadi ağlamak sana yakışmıyor de bir tanem aç yeterki gözlerini"

İstemeye istemeye elim nabzına gitti.

Nabız yoktu.

Ölmüş olamazdı. Henüz çok erkendi. Beni bu kadar çabuk bırakamazdı.Benden istemediği şeyi kendisi bana yapamazdı.

Yapmamalıydı.

"N na nabzi atmıyor"

Anlamadığım bir şekilde Ateş"in yanından çekildim.

Duymaktan nefret ettiğim o ses yaklaşıyordu.

En can alıcı en tiz ses.

Kiminin belkide en son kimininde ilk ve son kez duyduğu ses.

Bundan sonra herşey çok çabuk gelişmişti.
Ateşin nabzı gelmiş yine gitmişti.

Hastanedeydi bütün tim.

İzgiden

Bazen konuşmak istersin fakat konuşamassın ya işte tam olarak o andaydım.

Bir çok kez ameliyathanenin önünde çaresizce beklememe rağmen bu sefer ki bambaşkaydı.

Ailem olabilecek adamın kalbi kollarımda tam iki kere durmuştu.

Geri döndürme çabasında onunla beraber benimde kalbim durdu fakat o geri gelmeyi seçti.

Şuan kalbi sorunlu bir şekilde belkide atamıyordu ama umarım kusursuz atıcaktı.

Zeminin soğukluğuyla irkildim.

Benimde ellerim soğuk olurdu normalde ama onun sıcacık kanı bulaşınca ısınmıştılar.

Çaresizlik dünyada en sevmediğim şeydi. Bayılmakta. Birini kaybetmekte. Hepsinde çaresizliğinin dibini görüyorsun ha birde az önce kriz geçirince vücuduma enjekte ettikleri sakinleştiricilerde.

Elimden gelmeden uyuyordum.
İçerde sevdiğim adam can çekişirken ben uyuyordum.

Ha bide evet sevdiğim adam şu zamana kadar yaşamadığım kaybetme korkusunu yaşayınca anladım. Onu sevdiğimi belkide erkendi ama kalp ti bu işte.

İçeriden gelicek ufacık bir umut bekliyordum.

Lütfen yaşıyor olsun diye Allah'a dua ediyordum.

Bir kere daha ve bir çok kez daha gamzelerini görmek istiyordum.

İlk defa bana gösterdiği gamzelerini.

Omzuma koyulan ele doğru kafamı çevirdim.

Fırat abiydi. Desteğini belli etmeye çalışıyordu.