UNUTAMADIĞIM

Sunu

****************

Döndükten sonra ki ikinci konuşması için aldı sahnede yerini. Tüm bu dönüşten sonraki birkaç haftalık süreç hiç olmadığı kadar yoğundu ama mutluydu dinlenmiş öyle gelmişti. Geldiğinin gündüzüne annesine gitti. Sonra Denize Toprağa ve de babasına birkaç kez. Şimdi de diğer büyük proje yarındı ve ondan önce bu minik konuşmayı yapmalıydı. Üstünü başını düzeltti ve ismini duyunca sahneye çıktı.

"Merhaba dedi . Ben Arya . Tanımayanlarınız varsa söyle de tanır belki magazin haberlerinden bir anda ülkeyi terk edip ,4 sene sonra birden ve fazla sesli bir şekilde dönen Arya Derin Kocaoğlu.
Önce şu fotoğrafları paylaşmak istiyorum sizinle.
Işte bu gittiğim yıl henüz hasta olmadığım zaman birkaç ay öncesi. Gencim , sağlıklıyım ve de mutluyum. Sonra bu gitmeden aldığım son kemoterapiden."

-Bunun hakkında yorumları eminim hepiniz yapmışsınızdır .

Bu fotoğraf da ben gidip döndükten sonra.
-Artık daha yaşlıyım bu konuda hepimiz hemfikiriz .
Kendi de güldü söylediğine.
Onunla seyirciler de gülüştü.

-E tabi 4 sene var şimdi size hızlıca bu 4 seneyi göstereceğim. Tam o an ayarlanmış hızlı video şeklindeki videoya bastı ve hastalık fotoğrafları hızla birkaç saniyede bir değişti. 4 sene boyunca Roma Amerika hepsi vardı.

Video bittiğinde konuşmaya girdi.

"Kelimelerle anlatamadığım acıyı , nasıl hissettiğim, nasıl vazgeçtiğim , nasıl mücadele etmeye çalıştığım , en önemlisi neler yaşadığım . Çoğunu anlatacağım zaman soruyorum kendime bunları cidden kelimelere dökebilecek misin , gerçekten söylediklerin tüm bunları karşılayacak mı? Karşındaki anlayacak mı seni ?

Hepsinin cevabı koca bir hayır!!

Artık hastalığım üzerine bir yakınımla konuşmak istemiyorum. Biriyle görüşüyorum ve şey diyor bakın cidden takdir ediyorum karşındakini ama benim artık kelimlerim yok , neler yaşadığımı anlatabileceğim kelimlerim yok , şöyle diyor mesela gerçekten nasıldı ? Çok zorlandın değil mi ama nasıl atlattın ?

Bu soruyu duyduğum an o hissettiğim sancı tam burama çörekleniyor  , tam burda hissediyorum aynısını gücüm olmasa o an bırakırım kendimi yere , tam o an çünkü bıçak saplanıyor göğsüme , kafam karıncalanıyor , elim istemsiz saçlarımda ki ameliyat yaramı buluyor , mor kollarımı arıyor gözlerim , o an sağlıklı mıyım  hatırlayamıyorum bile sanki ama duruyorum tebessüm ediyorum dudaklarımla  zorla çok zordu ama geçti diyorum .

Bunu söyleyince acı bir gülüş atıyor.

Özür diliyorum ama geçen hiçbir şey yok. Biri bana bunu sormasa bile , burada anlatmasam bile tam şuramda duruyor diyip kafasını gösteriyor , sonra kolunu gösteriyor tam şuramda da , sonra kalbini ve midesini gösteriyor sırayla ve ikisi de de tam şuramda ve şuramda da . Her saçımı   kısa kollu giydiğimde , her yemek yemek için masaya oturuşumda  , her sabah kahvaltı etmek istemeyişimde , her ilaç içtiğimde hastane gördüğümde , hasta biri gördüğümde , her o yollardan geçtiğimde ve her hastane önlüğünde .

Benim unuttuğum hiçbir şey yok. Ben sadece bununla barışıyor  ve bununla büyüyorum. Dünyam bununla barışık yaşıyor. Yaşamak zorunda ve ben onca şeyden sonra sevdiklerimin elini tutmak , onlarla ilgilenmek , sevdiğim şeyleri yapmak ve tekrar hasta olmamak  için dua etmeliyim. Ben artık sevdiklerim ve kendim için yaşamalıyım . Başkaları için değil , kaygılar için değil , iş için değil kendim ve sevdiklerim için çünkü ben tekrar hasta olabilirim ve olmadan yapabildiğimin em  iyisini yapmalıyım sizde hayatınız için en iyisini yapın hasta olma seçeneğiniz olmasa bile her gününüz için en iyisini yapın ve en sevdiklerinizi de daha çok sevin. Sevgiyle kalın diyip eğildi. Bu konuşma diğerlerinden daha farklıydı ve bu bir süre için aldığı son konuşmayı belki de gerçekten son konuşmaydı.