The Nightmare // sekai

23

Mendillerinizi hazırlayın

Şarkının bazı sözlerini değiştirdim

Artık kavuştular

Hiç unutmam bunu yazarken ağlamıştım (hayır gamze her şeye ağlamıyorum sus)

İyi okumalar

Bir keresinde tüm ciddiyetimle bir arkadaşıma dönüp "İnan bana rutinler sıkıcıdır." demiştim.. Sehun'un benim odamdan çekip gitmesi, benim onun odasından kaçmam, sürekli hiçbir yere varmayan ve pek de herhangi bir yerden gelmeyen konuşmalarımız, tüm bunlar artık rutinleşmişti ve ben doğal olarak sıkılmıştım. Bu defa diye düşündüm bu defa Sehun son sözü söyleyip odamdan çekip gittiğinde öyle salak gibi kalmam elime hiçbir şey geçirmeyecek.. Ve ben de yapmam gerekeni yaptım. Sehun'un odamdan çıkmasının üzerinden yaklaşık yarım saat geçtikten sonra, birazcık geç kalsam da, sonunda hızla yerimden doğrulup kendimi onun kapısına attım.. İçimde patlamak üzere olan cümlelerim ve sarılmak isteyip asla bırakmamaya yemin etmek üzere olduğum bir Sehun'a sahipken yerimde durmam imkansızdı.. Onu istiyordum, içimde hissettiğim duygulara anlam veremiyor ve onu istiyordum. Daha önce hiçbir erkeğe karşı böyle hissetmemiştim dersem cümlem tamamiyle eksik kalırdı, daha önce hiç kimseye karşı böyle hissetmemiştim. Kimseye böyle umutsuzca ihtiyaç duymamıştım, kimse bu derece nefesimi kesmemişti.. Uçmayı yeni öğrenen bir kuş gibi amaçsızca çırpınıyordum ve bana uçmayı öğretebilecek tek insan Sehun'muş gibi hissediyordum.. Hızla elimi kaldırıp kapısını çaldım, yüzüme karşı bağırması, beni küçük düşürmesi ya da ağzımın ortasına bir yumruk savurması falan umrumda olmayacaktı.. Ne olursa olsun onunla bugün işleri yoluna koyacaktım. Sehun sonunda kapıyı açınca yüzüme sinirle baktı, tam kapıyı kapatacağı sırada kolumu önüne atıp kapıyı kapatmasını engellemeye çalıştım..

"Sehun lütfen," dedim yalvarır gibi. "Gerçekten üzgünüm."

Sehun kapıyı zorlamayı durdurmuş sinirle yüzüme bakıyordu.

"Gerçekten üzgünüm, bak sadece seni çok özlediğim için yaptım sadece. Seninle konuşmayı özlemiştim ve sen de hafızan yerine geldiğinde yanıma gel demiştin."

"Evet. Ama aynı zamanda bana ihtiyaç duyarsan da yanıma gel demiştim Kai, eğer konuşmaya ihtiyacın varsa sadece gelip söylemen yeterliydi."

Bağırarak konuşması birkaç adım gerilememe neden olsa da yerimden kıpırdamamaya kararlıydım, haklıydı, ona onu özlediğimi ve onunla konuşmak istediğimi kibar bir şekilde söyleseydim beni geri çevirmez ve benimle tekrar konuşurdu ama ben her zamanki gibi ne kadar salak olduğumu kanıtlamış, Sehun'a yalan söyleyerek kendimi zor durumda bırakıp onu sinirlendirmiştim..

"Kai lütfen bir süre beni yalnız bırakabilir misin?" dedi sinirle, "Gerçekten sinirliyim ve iyi hissetmiyorum ve hayal kırıklığına uğradım."

Sehun her ne kadar yalnız kalmak istese de gitmek istemiyordum..

"Bak Sehun, anlamıyorsun.. Hepiniz bir anda benimle konuşmayı kestiniz ve artık kafayı yemek üzereyim. Tao ve Kris beni görmezden geliyorlar, sen beni takmıyorsun, eskiden en yakın arkadaşım olan çocuktan dayak yiyorum, ben bile tam olarak alışamamışken tüm okul eşcinsel olduğumu öğreniyor. Biliyorum tüm bunlar bu kadar salaklık yapmamın açıklaması olamaz ama Sehun iyi değilim sadece."

Sehun tekrar bıkkınlıkla kapıyı kapatmaya yeltendiğinde yine onu engelledim. Yalnız kalmak istediğini anlayabiliyordum ama beni affettiğini söylemesine ve içimdekileri artık dışa vurmaya ihtiyacım vardı..

"Sehun, çok üzgünüm gerçekten. Hafızamın geri gelmesi benim için çok önemli, eskiye dair emin olmadığım birçok şey var. Arkadaşlarımla aramda neler geçti ya da nasıl bir insandım bilmiyorum, her şey fena halde karmaşık. İnanılmaz büyük bir boşlukla uğraşıyorum, çoğu zaman kendimden şüphe duyuyorum Sehun. Yemek yedikten iki dakika sonra mesela kendime yemek yiyip yemediğimi soruyorum. Daha binlerce şey var böyle, sabahları gözlerimi o bomboş odada açtığımda ilk yaptığım şey kendime neler olduğunu hatırlatmak oluyor ya da korkuyla doluyorum, her sabah ya yine bir şeyleri unutmuşsam diye düşünerek kalkıyorum."