ညက ဖုန်းဆက်တုန်းက အန်တီက လာခေါ်မယ်ဆိုတော့ စောစောထလိုက်သည်။ ဆေးရုံသွားရမှာလည်း ပါတယ်ဆိုတော့ အချိန်မဆွဲပဲ သွက်သွက်လေးပဲပြင်ဆင်လိုက်သည်။ မနေ့က ဝယ်ထားတဲ့ပန်းသီးသေးသေးလေးတွေလည်း သတိတရ ယူလိုက်သည်။ အန်တီက ပန်းသီးဆို ကြိုက်သည်မလား။
"ဟယ်လို လွန်း တို့ရောက်တော့မယ်"
" ဟုတ်ပြီ အန်တီ မောင် အဆောင်အောက်က စောင့်နေမယ် ဂရုစိုက်ပြီးမောင်းနော် အမြန်မမောင်းနဲ့"
"သိပါတယ်ကွယ် မောင်ဟာလေအကဲပိုလိုက်တာ"
" ချစ်တာကို ဒါပဲနော် ရောက်တော့မှတွေ့မယ်"
" ဟုတ်ပြီ မောင် တာ့တာ"
"တာ့တာ"
" ဖူး ဝတ်ရည် အစ်မ ငါသွားပြီနော် အန်တီလာခေါ်မှာမလို့ ငါတို့အခန်းထဲက အငယ်ဆုံးရော "
"သွားပြီ သူတို့အဖွဲ့က ဒီနေ့စောစောခေါ်လို့တဲ့"
"တာ့တာ အန်တီရောက်တော့မှာလို့"
"အဖြစ်သည်းနေတာ လွန်းဧကရီထက်တို့ ကြွဟေ့ ကြွကြွ"
ဟိုနှစ်ယောက်ရဲ့ ဆူညံပူညံသံတွေကိုမျက်ကွယ်ပြုပြီး ခက်သွက်သွက်ပဲ လျှောက်လာခဲ့သည်။အန်တီရပ်စောင့်နေရမှာမလိုလားပါ။
ကျွန်မလည်း အောက်အရောက် အန်တီလည်း ကျောင်းရှေ့ကိုအရောက် ကွက်တိပင်။ ဒီနေ့တော့ ကျွန်မရဲ့အမျိုးသမီးက ကချင်ချည်သားဝမ်းဆက် နီညိုရောင်လေးဝတ်ထားသည်။ မျက်နှာလေးကလည်း ကြည်လင်ပြီး နှုတ်ခမ်းနီက နီညိုခပ်ဖျော့်ဖျော့ကိုချယ်သထားသည်။ ကိုယ့်အပိုင်မလို့ပြောတာမဟုတ်ဘူး ဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် ဒီအမျိုးသမီးက ရင်ဖိုအောင်ကိုလှသည်။
" လွန်း စောင့်နေတာ ကြာပြီလား "
"ဟင့်အင်း အခုမှရောက်တာ အန်တီ"
"ဘယ်လိုတောင် လောလော လောလော ပြင်လာရတာလဲကွယ် cap တောင်စောင်းနေတယ်"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျွန်မနားတိုးပြီး စောင်းနေတဲ့ cap ကိုပြန်ပြင်ပေးနေသည်။ ကျောင်းရှေ့မှာမလို့မျိုသိပ်ထားရတာ စိတ်ရှိတိုင်းသာဆိုရင် အန်တီရဲ့ လည်ပင်းလေးကိုနမ်းလိုက်တာကြာပြီပင်။
YOU ARE READING
သို့ အကြင်သူ...
Romanceလွန်းသာ တို့ဘဝ ထဲကထွက်သွားမယ်ဆိုရင် ပထမဆုံးခြေလှမ်းလှမ်းလိုက်တာနဲ့ တို့ဆိုတာ လေထဲက မြူမှုန်လေးလို ပျောက်ကွယ်သွားရလိမ့်မယ်.....
