အခန်း(၆)

262 19 0
                                    

"လွန်းရေ လွန်း ငါတို့ပြန်ရောက်ပြီ"

"အေး စောသားပဲ "

"မနက်ဖြန်ကျောင်းတက်ရမှာဆိုတော့ စောစောပဲပြန်လာလိုက်တယ်"

ကျန်တဲ့လေးယောက်ပြန်ရောက်လာပြီဆိုတော့ အခန်းထဲမှာအရင်လိုဆူညံ‌သံတွေပြန်လည်ဝေဆာလာပြီဖြစ်သည်။

"ညနေကျရင် မော်တင်ဘက်မှာ မုန့်သွားစားရအောင်"

"အေးသွားမယ်လေ မာလာရှမ်းကောဆိုင်က အန်တီကြီးရော အကင်ဆိုင်ကအကိုကြီးရောကို လွမ်းလှပြီ"

"နင့်မလဲလေ အိမ်ပြန်တာ တစ်လကို ငတ်ပြတ်လာတာကျလို့"

ပြန်ရောက်တာနဲ့ ဝတ်ရည်နဲ့ဖူးရဲ့ စကားနှာထိုးခြင်းကလည်းစတင်လာခဲ့ပါသည်။ အစ်မကတော့ထုံးစံအတိုင်း ဘာမှမပြောပဲ လုပ်စရာရှိတာကိုသာလုပ်နေဆဲပင်။

"လွန်း လွန်း ဟဲ့ လွန်း "

"ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"ဒီမှာခေါ်နေတာကြာလှပြီ ဘာတွေငေးငိုင်နေတာ ဘာလဲ မရှိတဲ့ရည်းစားပူမိနေတာလား"

"မဟုတ်ပါဘူးဟာ ငါ့ဘာသာစဉ်းစားနေတာပါ"

"အဲ့ဒါခဏထား ညနေကျရင် မော်တင်သွားမယ် လိုက်မှာလား "

"အေး လိုက်မှာလေ "

"လိုက်ရင်လည်းပြီးရော "

တကယ်တော့ အန်တီမနေ့က ဖုန်းကိုရုက်တရက်ဘာလို့ချသွားတာလဲစဉ်းစားနေခြင်းပင်။ စိတ်ဆိုးသွားတာလား။ စိတ်ကောက်သွားတာလား။ မသိတော့ဘူး ဖုန်းခေါ်လိုက်ရင်ကောင်းမလား အာ စိတ်ရှုပ်လိုက်တာ..
                  
                           ^^^

"အခန်းတံခါးသေချာပိတ်အုံး"

"ပိတ်ပြီးပြီ ကဲသွားမယ် "

အဆောင်ပေါ်ကဆင်းဆင်းခြင်း အန်တီရဲ့ kluger ကားအမဲရောင်လေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ကားမှန်ကိုချလိုက်ပြီး ကားထဲကနေလက်လှမ်းပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကားထဲကနေထွက်လာပြီး ‌ကားဘေးမှာ ဆလင်းဘက်အိတ်ကို လက်ဖျံမှာချိတ်ပြီးမတ်တပ်ရပ်နေလျက်စောင့်နေသည်။ မျက်နှာလေးကပင်ပန်းသည့်အရိပ်အယောင်ရှက်ပြေးနေပေမယ့် နဂိုအတိုင်း လှနေဆဲပင်။

သို့ အကြင်သူ...Where stories live. Discover now