သို့ အကြင်သူ...

အခန်း(၁၂)

Ward ထဲဆင်းရတာက ထင်ထားတာထက်ပိုပြီးတော့ ပင်ပန်းသည်။ မနက်ဆိုအစောကြီးထ ပြီးရင် ဆေးရုံသွား ပြန်လာရင် ပင်ပန်းပြီး ညခင်းကျရင် မလှုပ်ပင် မလှုပ်ချင်တော့ပင်။ သို့ပေမယ့်မရပါ။ Case တွေရေးတာမပြီးရင် အမှတ်နှုတ်ခံထိမှာဆိုးလို့ ညခင်းဆို အသည်းအသန်ရေးရပါသည်။

" လွန်း နင် ဘာ case လဲ long case လား short case လား"

" အေး long case တဲ့ "

" History ဘာညာ အကုန်ကောက်ပြီးပြီလား"

"အွန်း ကောက်ပြီးပြီ diagnosis ထုတ်ဖို့ကျန်သေးတယ် "

" နောက် နှစ်ရက်ဆို နောက်ဆုံးနော် မိန်းမ မြန်မြန်လုပ် "

"အွန်းပါ လုပ်နေတာပဲကို ငါ့ဆိုပြောမယ်ဆိုတာချည်းပဲနော် ဒေါ်ဝတ်မှုန်ဖူးဝေ"

" နင်က ပြောမှရမှာကို တကယ်တည်း"

"ခဏနေအိပ်ပြီ ညောင်းနေပြီဟ "

" အေး ငါလည်း အိပ်မှာ"

တစ်အောင့်လောက်နေပြီးတော့ နှစ်ယောက်လုံးပင်ပန်းနေတာနဲ့နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွားကြပါသည်။

" တီတီတီတီ တီတီတီတီ"

နှိုးစက်မြည်တော့ ငါးနာရီခွဲနေပြီဖြစ်သည်။ ဖူးကတော့ အိပ်နေတုန်းပင်။ မျက်နှာသစ် ဆေးကြောပြီးပြန်လာတဲ့အချိန်အထိ မနိုးသေးပင်။

" ဖက် "

" ဖူး ထတော့ ‌နင်လုပ်တာနဲ့နောက်ကျတော့မယ်"

" အင်းးး ဟင်းးးး ငါးမိနစ်" ထခါနီးကို အပျင်းကြီးနေတယ် ဒီတစ်ယောက်ဝောာ့။

" ဘာကို ငါးမိနစ်လဲ ထတော့"

" နင်ကလည်းဟာ ထပြီ ထပြီ ဘယ်နှနာရီရှ်ီသေးလို့လဲ "

" ဘုရားရေ ခြောက်နာရီထိုးတော့မယ်"

အမြဲတမ်းပဲလွဲနေတော့တာပါပဲ။

ဆေးရုံရောက်တော့ ကျွန်မရဲ့အမျိုးသမီးကိုရှာနေမိသည်။ မနေ့ညက ဖုန်းမပြောလိုက်ရခြင်းကြောင့်ပင်။ သူလည်းမအား ကိုယ်လည်းမအားနဲ့ပင်။ သေချာတာတစ်ခုကဝောာ့ ဒီမနက်ဒီမှာရှိ နေမည်ဖြစ်သည်။