"Hiç bir aile karesinde yerim yokmuş ki benim"
Ben Buse.
Buse Yalın olarak doğmuştum ve şimdi Buse Gamzeli olarak ölecektim.
Bu ruhu ölmüş, bedeni yara bere içinde kalmış 17 yaşındaki bir genç kızın öz ailesini bulmasıyla başlayan hikayesidir.
*
Ger...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tanışma
Karşımda dizilen erkek grubuna bir de kendime bakıyordum. Bu boylar bu fizikler neydi öyle maşAllah.
Anneniz sizi neyle besledi öyle.
"Evet çocuklar bu gerçek kardeşiniz Buse"diyen Gül Hanımla "Merhaba"demekle yetindim.
"Anne o bizim kardeşimiz falan değil"diyen saçları kısa çocukla Gül Hanım "Kerem ne konuştuk ama biz! O sizin kardeşiniz hem de öz be öz"dedi.
"Hayır Gül Hanım oğlunuz haklı. Beni kardeşin olarak görmek zorunda falan değilsin. Aynı evde yaşayacak olmamız konuşma içerisinde bulunma zorunluluğu getirmiyor"diyerek cevap verdim.
Çocuk bozulsada ses etmedi. Ağlayacak halim yoktu onlar için. Beni kardeşleri olarak görmek zorunda değillerdi. Saygı çerçevesi içerisinde dursak yeterdi.
"Ne kadar da saygısızsın büyüklerine cevap veriyorsun"diyen bir diğer çocuk ile "O beni kardeşi olarak görmüyorsa benim de onu bir büyüğüm olarak görmem gerektiğini sana ne düşündürttü?"diye ona bir soru yönelttim.
Çoluk çocuk hararetlerle uğraşacak yaşı geçmiştim. Ancak galiba onlar hala bu davranışları sergileyecekleri yaştaydılar.
"İsimlerini söyleyin de kardeşinizin size dair bir fikri olsun"dedi Gül Hanım. Sanırım bu kısmı o kadar hayal etmişti ki çocuklarının böyle tepki verebileceğini düşünmemişti.
"Gerek yok Gül Hanım. Eğer şu an bu ortamda bulunmak istemiyorlarsa onların ismini zorla öğrenecek değilim. Zaman içerisinde bir birlerine hitap şekillerinden de çıkarabilirim"şu an burada bulunmak istemeyen asıl kişi bendim.
Çünkü bu zaman kadar bir aile olan onlardı ve bir anda hayatlarına giren bendim.
"Olur mu öyle şey Buse. İsimlerini söyler onlar. Sen öyle düşünme"diyerek bana gülümsedi. "Düşünsün bana ne"diye ergence bir cevap duydum.
Kimin saygısız olduğu belliydi aslında. Bunu sesli bir şekilde dile getirmedim.
"Hadi oğlum"dedi Gül Hanım ısrarla. Alt tarafı isimlerini söyleyeceklerdi. Bu kadar zor olmamalıydı.
"Cevdet Ediz ama Ediz'i kullanıyorum en büyük abinim"dedi. Kahve saçları ve ela gözleri vardı. Başımı sallamakla yetindim. İlk defa konuşuyordu.
"Poyraz 2. en büyük abin benim"mavi gözleri ve sarı saçlarıyla bana gerçekten de benziyordu. Hoş bunda kardeş olmamızın da payı vardı.
Sağol Buse söylemesen kardeş olduğunuzu bilmeyecektik.
