"Hiç bir aile karesinde yerim yokmuş ki benim"
Ben Buse.
Buse Yalın olarak doğmuştum ve şimdi Buse Gamzeli olarak ölecektim.
Bu ruhu ölmüş, bedeni yara bere içinde kalmış 17 yaşındaki bir genç kızın öz ailesini bulmasıyla başlayan hikayesidir.
*
Ger...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Temsili Buse)
İzi Teninde Dokunuşu Aklında
Birileri bir cümle kurardı ve bu sizin kafanızın içinde dönüp dururdu. Sürekli düşünürdünüz taki ona inana kadar.
İnsanları takmadım derdiniz ama aklınızdan asla gitmezdi. Kafanızda dönüp dururdu. Size gerçeği haykırırdı.
Kendinize gelemezdiniz. Kafayı yerdiniz ama ağzınızı açıp tek bir söz bile söyleyemezdiniz. Sözler bir bıçaktan bile daha keskindi.
Sonra sözler aklınızdan kalbinize doğru akar nefesinizi keserdi.
Bakardınız, sanki bir duvara bakarmışçasına bakardınız. Düşüncelerinizi kontrol edemez öylece bakardınız.
Onu kendimden koruyamadım.
3 kelime 23 harf.
Silahtan çıkan bir mermiden daha ağırdı. Ediz'in bal rengi gözlerine baktım. Gözlerindeki çaresizliği hissettim.
Bu kelime ne kadar da yuva kurmuştu ağzımda. Çaresizlik, çok ağır bir cümleydi. Hem hissetmesi hemde kelimelere dökmesi.
İkimizde bir birimize bakıyor tek kelime etmiyorduk. Ne benim bir şey diyecek gücüm vardı ne de onun.
Kollarım boynundan iki yanıma düştü. Sanki bir ağırlık omuzlarımda yer edinmişçesine omuzlarım çöktü.
Erkek kardeşimden değil kız kardeşimden bahsediyordum.
Benim için her ne kadar zorsa onun için de zordu. Yaptıkları hoştu demiyorum ama sebepleri vardı.
Zaten sözlerimizin hep bir amacı olmaz mıydı?
Bir yerde okumuştum, vardır bir sebebi diyordu. Gerçekten var mıydı bir sebebi?
Gözlerinde görüyordum ki ben ya da belki görmek istiyordum. İnanmak, hissetmek istiyordumz
Sözler yalan söylese gözler susamazdı ki. Sözleriniz iyiyim derdi gözlerinizde yaşlar olurdu. "Benden gitmez değil mi o?"dedi.
"Gitmez"dedim. "Ama ya benden korkuyorsa"dedi çocuk gibi. "Ben kötü bir abi olmak istemedim, aslında ben abi bile olmayı becerememişim ki"dedi çocuk gibi.
O an yüzüme bir şey yansımadı belki ama kalbimde bir acı hissettim. Sanki nefes boruma tırmanıp beni boğmaya çalışıyordu.
Ediz gözlerini yere çevirdi içine bir nefes çekti ve konuşmaya başladı, "Küçükken çok cılızdım Ela'ya sataştıklarında hiç bir zaman onu koruyamazdım. Denerdim ama gene de cılız kollarımla onları ittirmeyi"
