"Hiç bir aile karesinde yerim yokmuş ki benim"
Ben Buse.
Buse Yalın olarak doğmuştum ve şimdi Buse Gamzeli olarak ölecektim.
Bu ruhu ölmüş, bedeni yara bere içinde kalmış 17 yaşındaki bir genç kızın öz ailesini bulmasıyla başlayan hikayesidir.
*
Ger...
"Bunları bekledim ben sizden tıpkı her kızın babasından beklediği gibi"dedim. Omuzlarım iyice çökmüştü artık.
Her şey bu kadar üst üste gelmek zorunda mıydı?
"Size baba diyor olmam bunu gerçekten hissederek söylediğim anlamına gelmiyor bunu bilin olur mu?"ardından dudaklarımı yaladım.
"Size baba diyorum çünkü hayatımda bir baba figürüne ihtiyaç duyuyorum"dedim. "Sizin yaptığınız tek şey karınızı sakinleştirmek olsa bile"mırıldanarak kurduğum cümlelerle elini yanağıma çıkardı.
"Çok haklısın biricik kızım ama bütün çocuklarım bana sırt dönünce yanımda kalan her zaman Gül oldu"dedi.
"O kadar çocuk yapmasaydınız sizde, çocuklarınızın size sırt dönmenin cezası bana kesilmemeliydi"dedim.
Kimse ona bu kadar çocuk yap dememişti. Kimse ona çocuklarının sana sırt çevirme sebebi ol da dememişti.
"Haklısın güzeller güzeli kızım, bu kadar çocuk yapıyorsak sorumluluk almasını bilmemiz gerekiyordu"dedi. "18 yaşındaki bir kızın size babalık öğretmesi ne kadar da üzücü"dedim.
"Hayatında hiç baba figürü olmayan bir kızın üstelik"dedim.
Bunları derken bile hala içli içli ağlıyordum. Kabustan çok içine düştüğüm duruma ağlıyordum. Üvey babamın manyak bir psikopat olmasına, abilerimin geçmişine, Buğra'nın kaçırılmasına ve hiç bir zaman bir ailemin olmayacağı gerçeğine.
Çünkü bazen bazı tablolar hep eksik kalırdı, boyalar her zaman biterdi.
Babam göz yaşlarımı siliyordu.
Babam.
Doğduğumuzda bir çoğumuzun ilk kelimesi olan bir sözcüktü baba. Herkes baba olmayı hak ediyor muydu peki?
