Yep yeni bir bölüme daha hoş geldiniiiz.
Buraya kedi mi köpek mi onu bırakabilirsiniz!!
Keyifli Okumalar
Bölüm Fotoğrafımız:
(Temsili Buse ve Ömer)
İzahı Olmayan Şeylerin Mizahı Olur
Batıyla fotoğraf çekiminden sonra tekrardan pasta başına oturmuştum.
Pasta o kadar kişiye rağmen hala ama hala bitmemişti. "Abla"duyduğum sesle yanıma döndüğümde Berkan'ı gördüm.
"Ablacım?"dememle yüzündeki hafif tebessümle yanıma çömeldi. "Bayadır yalnız kalamıyoruz"demesiyle kıkırdadım.
Haklıydı her şey o kadar üst üste gelmeye başlamıştı ki Berkan ile doğru düzgün zaman geçiremez olmuştuk.
"Haklısın ablacığım eve dönünce telafi edelim olur mu?"genişçe gülümsedi bana. "Özledim seni"dedi kafasını boynuma koyarak.
Ellerimi saçlarına çıkararak "Bende seni özledim hele de oyunda yenmeyi"dedim. Kaşlarını çatarak bana "Çok kötüsün"dedi.
Abla olmak bence bu dünyadaki en güzel şeylerden biriydi. Bana güçlüymüşüm gibi hissettiriyordu. Nedenini bilmiyordum ama abla olmak bana fazlasıyla iyi geliyordu.
Belki de birinin beni büyük bulması hoşuma gidiyordu bilmiyordum ama 100 hayat yaşayacak olursam olayım hep kardeşim olsun isterdim.
Özellikle Buğra gibi.
Buğra belki öz kardeşim değildi ama bana ablalığı öğreten oydu. Bana nasıl iyi bir abla olunacağını öğreten, yeri geldiğinde nasıl davranması gerektiğini öğreten oydu.
Birileri uğruna bir şeylerden fedakar etmemi sağlayan oydu.
Acaba Buğra olmasaydı ben şu anki ben olur muydum? Ben onunla büyümüştüm, onunla öğrenmiştim.
"Bir gün tekrar maç yapalım"dedim Berkan'a o ise göz devirdi. "Sonra beni elaleme rezil et"diye homurdandı. "Üzülme bu sefer takım arkadaşı almana izin veririm"diyerek kafasını pat patladım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gamzeliler/Gerçek Ailem
General Fiction"Hiç bir aile karesinde yerim yokmuş ki benim" Ben Buse. Buse Yalın olarak doğmuştum ve şimdi Buse Gamzeli olarak ölecektim. Bu ruhu ölmüş, bedeni yara bere içinde kalmış 17 yaşındaki bir genç kızın öz ailesini bulmasıyla başlayan hikayesidir. * Ger...