"Hiç bir aile karesinde yerim yokmuş ki benim"
Ben Buse.
Buse Yalın olarak doğmuştum ve şimdi Buse Gamzeli olarak ölecektim.
Bu ruhu ölmüş, bedeni yara bere içinde kalmış 17 yaşındaki bir genç kızın öz ailesini bulmasıyla başlayan hikayesidir.
*
Ger...
"Buse daha ne yapmam lazım"dedi. İçime derin bir nefes çekerek "Bak Erçin özür diledin eyvallah ama özür dilemeye bile yüzün var mı?"dedim.
Sessizce kafasını öne eğdi. "Sana o gün dedim. Eğer bir gün pişman olursan bana söylediklerin çınlasın kulağında dedim" Ellerimi kafama götürdüm. "Çünkü her saniye benim aklımda"dedim.
"Söylediğin her söz her an her dakika burada ve burada"dedim hemen ardından elimi kalbime götürerek.
"Seni tam olarak ne zaman affederim inan hiç bilmiyorum, hoş affeder miyim onu da bilmiyorum"dedim.
"Buse"demişti ki sözünü böldüm "Sen beni en yaralı yerimden vurdun Erçin, bana hiç bir soy adına layık olmadığımı gösterdin"dedim.
Bunları söylerken kalbim sıkışıyordu. Ama gerçek buydu, gerçeklerden kaçamazdık.
"Senin sinirle söylediğini düşündüğün kelimeler benim canımı çok acıttı. Şimdi burada hiç bir şey olmamış gibi sana kollarımı açamam"dedim.
Kafasını aşağı yukarı salladı. "Keşke onları hiç söylemeseydim"dedi.
Gülümsedim "Keşkelerle ömür geçmez"dedim. "Bana bir şans versen?"dediği şeyle yumruklarımı sıktım. "Sana bana beni tanımak için vermediğin şansı mı vereyim?"dedim.
"Yoksa söylediğin sözleri bir kez daha buramda hissetmek için mi vereyim?"dedim kalbimi göstererek. "Ben seni affetsem çocukluğum affetmez Erçin"dedim.
"Sadece sen zor zamanlardan geçmedin"dedi. Dudaklarım yukarı kıvrıldı. "Dövüldün mü? Tacize uğradın mı? Küçük yaşta bir çocuğun sorumluluğunu aldın mı? Öz ailen seni istemedi mi? Abin seni unuttu mu? Abin hayatını elleriyle parçaladı mı? Öz bildiğin baban tarafından vuruldun mu?"dedim
Sessiz kaldı. "Ben de öyle düşünmüştüm"dedim. "Söyleyeceklerin bittiyse odadan çıkar mısın?"dedim. Ağzını açtı ama bir şey demeden arkasını dönerek gitti.
