Forbidden (Hyunchan/Minsung)

Beni bulmanı bekledim

Chan eve vardığında hava çoktan kararmıştı. Bahçedeki kalabalık hızlı atan kalbine iyi gelmiyordu. Neredeyse bütün Acheron sürü evinin bahçesinde toplanmıştı. Hızlı adımlarla kalabalığı aşıp eve girdi. Merdivenlere yöneleceği sırada kolundan tutup sertçe çekiştiren babasıyla dengesini kaybetmiş birkaç adım gerilemişti.

" Nerdesin sen!? Herkes seni bekliyor törene başlamak için. Çabuk üstünü değiştir ve bahçeye gel, Jisung odada seni bekliyor."

Chan babasının söylediklerini tepkisizce dinlemişti sadece. Şuan algıları tamamen kapalıydı ve tek bir hedefi vardı. Hyunjin'i bulmak. Babasını başıyla onaylayıp üst kata çıktığında odaya girmişti fakat bu ne kendi odasıydı ne de nişanlısının.

Hyunjin sessizce camdan bahçedeki insanları izlerken birden gürültüyle açılan kapıyla irkilmiş, şaşkınlıkla nefes nefese kalan bedene bakmıştı. Chan yavaş adımlarla yanına geldiğinde ise derin bir nefes almış ve gözlerini gözlerinden kaçırmamak için zor tutmuştu kendini. Ağladığını fark etmesini istemiyordu fakat bu kıpkırmızı olan gözleriyle pek mümkün değildi.

"Sen iyi misin Chan? Neden böyle nefes nefese kaldın?"
Chan elini kaldırıp Hyunjin'in yanağına koyduğunda zaman ikisi içinde durmuştu adeta. Hyunjin sorusuna cevap beklerken Chan'in ani hamlesiyle nefesi kesilmişti. Chan ise kendinde değil gibiydi.

"Sen misin Hyunjin? Sen gerçekten benim kiraz çiçeğim misin?"

Flashback

"Bana adını söylemeyecek misin artık? Bak o kadar gün geçirdik birlikte, oyunlar oynadık, senin hayatını bile kurtardım. Bence bana bu kadarını borçlusun." Chan yüzündeki tatlı gülümsemeyle sorduğunda Hyunjin çok istemişti. Ona gerçek adını söylemek istiyordu fakat Chan'in başının kendisi yüzünden belaya girmesinden de korkuyordu. Sonuçta diğerlerinin söylediklerine göre kendisi normal bir alfa değildi ve etrafındakilere uğursuzluk getiriyordu. Bunu Chan'a yapamazdı.

"Gerçek adımı söyleyemem ama sana bir sır verebilirim. Bu sadece ikimizin bildiği bir sır olacak Channie. Annem bana hep kiraz çiçeğim derdi. Kiraz çiçeklerinin her zaman güzel koktuğunu ve ona beni hatırlattığını söylerdi."
Chan duydukları karşısında hem şaşırmış hem de heyecanlanmıştı. Bir ortak özelliklerinin daha olması onu çok mutlu etmişti.
" O zaman ben de sana bir sır vereyim kiraz çiçeği. Benim adım aslında Christopher fakat bana bu isimle seslenen tek kişi annem. Ondan başka kimsenin bu isimle bana seslenmesine izin vermem fakat senin için bir istisna yapabilirim." Hyunjin gülümseyerek bu anlaşmayı kabul ettiğinde ikili birbirlerine sıkıca sarılmıştı.

Flashback sonu

Hyunjin titreyen elleriyle Chan'in yanağında olan elini tutmuştu.
"Benim Christopher. Her şey için çok üzgünüm." Hyunjin ağlamaya başladığında Chan duyduklarına inanamıyordu. Refleksle Hyunjin'i kendine çekip sıkıca sarılmıştı fakat hala olanları sorguluyordu. Hyunjin gerçekten kiraz çiçeğiydi az önce kendisine Christopher demişti, bu kesindi. Hyunjin omzunda ağlamaya devam ederken saçlarını okşamış, elini beline koyarak onu bir adım uzaklaştırmıştı. Beklentiyle gözlerine baktığında, Hyunjin derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalışmıştı. "Olanları anlatamam Chris, inan bana bu senin iyiliğin için. Daha fazla senden uzak kalamazdım. Ben, yıllarca benim için gelmeni bekledim ve sonunda geldin."

Chan Hyunjin'in üstüne gitmenin doğru bir fikir olmadığını biliyordu. Gerçekleri elbette öğrenecekti fakat bunun için zamana ihtiyaç vardı. Hyunjin geçmişin konusu açıldığında bile gözlerine korkuyla bakmıştı. Şuanda asıl önemli olan yıllar sonra bulduğu aşkına sıkıca sarılmaktı.

"Tamam güzelim sakin ol. Senden bir şey beklemiyorum sadece artık hep yanımda olmanı istiyorum. Bu saatten sonra sensiz bir gün bile geçiremem Hyunjin. Ben seni kaybettiğimi sandım. Yıllarca dayanılması çok zor bir acı çektim. Şimdi seni bulmuşken bir daha benden gitmene asla izin vermem."

Hyunjin gözyaşları içinde gülümsemiş ve ona kocaman sarılmıştı. İkili yılların hasretini giderirken kapının önünde onları dinleyen Jisung'dan habersizdi. Nişanlısını aramak için odasından çıktığında açık kapıdan ikiliyi görmüş ve bütün konuşmaları duymuştu. Üzüldüğü tek nokta böyle büyük bir gerçeği abisinin ondan saklaması olmuştu elbette. Şimdi bu gerçeği bile bile Chan'le asla evlenemezdi. Peki ya iki sürü arasındaki anlaşma ne olacaktı?