Lief van je

Thuis

Emma ploft op de bank. Het glas rode wijn dat ze voor zichzelf had ingeschonken terwijl ze de boodschappen opruimde stond onaangetast op de koffietafel voor haar. In haar hand had ze haar telefoon. Vrijdagmiddag, tijd om mams te bellen.

Terwijl ze naar het telefoonnummer zocht, dacht ze 'Waarom wil mams me spreken? Waarom is een Whatsappje niet voldoende? Nu zit ik zo weer een uur aan te telefoon, te luisteren naar verhalen over mensen die ik niet eens ken??' Voor ze zich alweer geïrriteerd voelde worden, nam haar moeder op.

"Meisje!" kirde haar moeders stem door de telefoon.

"Hoi mam," zei Emma met een glimlach. Het was wel waar dat haar moeders stem altijd goed was om te horen. Zeker na zo'n rotmiddag als vandaag. "Hoe is het?" Emma boog naar voren om het wijnglas te pakken. Na zo'n vraag hoefde ze de eerste 10 minuten alleen maar 'Hm, mm-mm, Mja-ja, oh?' te zeggen. Dat kon tussen slokjes wijn door.

"..., nou dat vond Tilly natuurlijk hé-le-máál niet leuk. En toen zei Bart nog dat ze altijd opnieuw kon behangen. Nou jaaa, zeg. Weet je wel hoeveel dat gekost heeft? Dat zei Tilly ook: 'Weet je wel hoeveel...'" Emma nam nog een slokje en zei "Mmm."

Haar moeder ratelde maar door, en Emma zette haar glas weer terug. Ze wreef over haar onderbeen, waar dat karretje tegenaan was gekomen. Zou wel een blauwe plek worden. Wat een idioot was dat toch. En al die blikken kattenvoer. Vast zo'n zielig kattenmannetje, met een huis vol katten. Wat zal het daar stinken. Hij kwam natuurlijk ook nooit buiten, want hij was zo bleek. Daarom had hij natuurlijk ook geen sociale omgangsvormen geleerd. Eigenlijk zielig voor zo'n jongen.

"Maar wat zei Eva dan eigenlijk van de jongen?" vroeg haar moeder ineens. Emma was even in de war. Hoe wist Eva nou van de bleke jongen uit de supermarkt?

"Oh, eh," Emma dacht hard na over wat haar moeder nou bedoelde. "Oh! Die jongen!" Ze begreep het eindelijk. Eva had haar vorige zaterdag op een 'blind date' gestuurd. Dat was niet echt succesvol geweest. Hij was een kantoorman en hij vond zichzelf erg belangrijk. Hij had haar zelfs een visitekaartje gegeven en had wel veertig keer verteld dat hij een 'senior manager' was, en dat hij goed verdiende, en dat hij een dure auto had, en net een huis had gekocht, en dat hij op vakantie naar Australië was geweest, en daarna had Emma eigenlijk niet meer geluisterd.

Ze had nog wel geprobeerd om hem te leren kennen. Gevraagd naar welke muziek hij luisterde, welke film hij gezien had, of hij wel eens boeken las. Maar hij wist geen bands of songs te noemen, had geen tijd om films te zien en boeken, dat deed hij al niet meer sinds hij van school af was. Hij lachte daar ook nog bij. Ze klapte toen helemaal dicht. Boeken lezen was haar hobby. Hoe kon Eva haar nou proberen te koppelen aan iemand die daar niets mee had?

"Oh, Eva zei dat ze dacht dat ik wel iemand wilde die geen geld te kort had," zei Emma tegen haar moeder.

"Nou. Ja. Daar heeft ze wel een punt mee, meisje," zei haar moeder. "Verliefd zijn is leuk, maar uiteindelijk moet je wel de rekeningen kunnen betalen."

"Mam!" zei Emma, quasi-geschokt. "Ik heb een inkomen, hoor!"

"Ja, ja. Maar als er dan kinderen komen, ... "

Emma sputterde onmiddellijk tegen. "Mam. Kom nou. Ik mocht die man al niet, om dan meteen over kinderen te beginnen. Beetje vroeg, hoor."

Het werd stil aan de andere kant. "Maar ik heb nog geen kleinkinderen en ..." Emma ging rechtop zitten.

"He, mam. Ik moet zo weg. Zal ik je morgen nog even een berichtje sturen?" Ze pakte haar wijnglas weer op en dronk de laatste flinke slok in één keer leeg. "Dan kan jij nu even Laura en Ruben bellen, en vragen wanneer zij kinderen willen. Okay?" Emma wist zeker dat haar zus en broer haar moeder hard zouden uitlachen.

"Emma toch," zei haar moeder. "Is al goed. Geniet van je weekend. Kom je zondag nog eten?"

"Nee mam, maandag is de sportdag. Ik wil liever vroeg naar bed op zondag." Emma stond op en liep met haar wijnglas naar de keuken in haar kleine appartementje.

"He, jammer. Ik had quiche willen maken. Dat kan ik toch nooit in mijn eentje op." Ah, de zielige eenzame moeder truuk. Emma herkende het en had ook haar antwoord klaar.

"Laura wil vast wel langskomen. En anders mevrouw Molenaar, van twee hoog."

"Mevrouw Mo-," zuchtte haar moeder. "Nee, meisje, dat is niks. Ik bel Laura wel even. Ik zal haar de groeten doen, ja?"

"Goed, mam," zei Emma. "Ik hou van je. Doei-doei!"

"Dag lieverd, dag-dag!"

Emma drukte op ophangen en checkte meteen even of er nog nieuwe berichten waren. Niks. Ze legde haar telefoon op de vensterbank in de keuken. Het was misschien nog wat vroeg voor het eten, maar als ze vroeg at, dan kon ze nog lekker vier afleveringen van Game of Thrones zien. Of drie. Twee was misschien ook wel genoeg.

Na het eten ging ze meteen afwassen. Ze had haar handen net in het sop (haar afwashandschoenen waren allebei lek!) toen haar telefoon piepte als een vogeltje. Ze probeerde het te negeren. Het kon nooit belangrijk zijn. Ze droogde haar handen af en pakte haar telefoon op. Verdorie, haar moeder had gelijk: ze was aan haar telefoon verslaafd!

Het was een berichtje van Eva: 'Zin in chinees? Kom naar golden lotus. Leuke avond!' Emma stuurde meteen terug: 'Heb al gegeten. Geen zin, ben moe. Zie je maandag!'

Tijd om met een bak nootjes op de bank te gaan zitten en even nergens aan denken.

-------------
Berichtje van de schrijver

Aiii, wat een spelfouten stonden hier nog in. Sommige zie je ook pas als je iets vijftig keer gelezen hebt. Berichtjes lezen vind ik altijd leuk, met of zonder spelfouten. Dus als je iets wilt vragen, laat maar een commentaar achter.