Lief van je

Gebroken romantiek

Marco en Emma liepen zwijgend naast elkaar. Emma wist niet zo goed wat er precies mis was, maar ze had ook geen zin om dat aan Marco te vragen. Ze stapten in Marco's auto en pas toen zei hij iets: "Ik breng je nog wel thuis, natuurlijk."

Emma vond het een rare zin. Dat was namelijk precies wat ze hadden afgesproken.  "Ja, natuurlijk," zei ze. Marco mompelde wat, en wat hij zei kon zij niet horen omdat hij de motor van de auto net startte. Ze haalde haar schouders op.

Tien minuten later stonden ze voor de deur van haar flat. In de auto had Emma de hele avond nog eens doorgenomen in haar hoofd. Marco was wel onbeleefd geweest. En nu zei hij ook niets. Ook al was je eten niet goed, dan hoefde je volgens Emma nog niet zo'n scene te schoppen. Zeker omdat het zo goed werd opgelost! Door Tim, dacht ze er achteraan. Maar die gedachte stopte ze snel weer weg.

'Sommige mensen willen iets voor niets, Emma,' zei haar oma altijd. Marco leek wel een beetje op zo iemand. Andere dingen begonnen haar ook op te vallen. Marco liet haar niet altijd haar verhaal helemaal vertellen. Als hij belde of sms-te dan ging het over hem en niet hoe het met haar ging. Zelfs toen hij zo romantisch croissantjes meenam, had zij het hele ontbijt verzorgd en de afwas gedaan. Ze besefte dat ze Marco eigenlijk helemaal niet goed kende. Ja, zijn sterke verhalen. Maar niet wie hij was.

"Zo," zei Marco. Hij keek al een beetje vrolijker, terwijl hij naar de deur keek en daarna naar haar knipoogde. "Ik zou wel een kopje koffie willen, Em."

Emma keek hem raar aan. Koffie? Terwijl ze geen woord gewisseld hadden in de auto? Hij likte zijn lippen en Emma begreep plotseling wat hij bedoelde. 'Nee.' Het woord kwam meteen in haar hoofd en ze had het bijna ook op die manier gezegd, als tegen een stout hondje.

"Nou, ik heb eigenlijk een beetje hoofdpijn," zei ze. Marco lachte alsof het een grapje was.

"Een klein kopje dan," zei hij. "En weet je wat heel goed helpt tegen hoofdpijn?" Hij grijnsde breed en wiebelde met zijn wenkbrauwen. "Jaaa, echt waar! Seks!" Hij schreeuwde het net een beetje te hard voor Emma's gevoel.

"Ach Marco, daar heb ik nu echt geen zin in," zei ze geïrriteerd. "Ik schaamde me kapot in dat restaurant. Om jou! Ik ga je echt niet uitnodigen om te blijven slapen, hoor."

Hij keek verbaasd. "Jij schaamde je?" Hij ademde diep in terwijl hij als een goudvis naar lucht hapte. "En ik dan? Jij ging je eigen eten betalen! Dat hadden ze ook gratis moeten aanbieden en jij ..."

Emma onderbrak hem. "Dit werkt niet, hè, Marco. Ik denk dat we elkaar maar een poosje niet moeten zien." Ze was eigenlijk een beetje verbaasd dat ze dat zei, maar het klopte wel. Ze had het wel gehad met die brede schouders en dat ge-macho van hem.

Ondertussen ging Marco nog even door met zijn tirade, tot haar woorden tot hem doordrongen. Toen lachtte hij. "Maar lieverd. Maak je het 'uit'?" Hij lachte nog eens. "Dat is schattig. We hebben toch niks, dit is toch alleen maar voor de seks?" Hij draaide zich om en liep naar zijn auto.

"Zoek het maar uit. Je lag er toch maar bij als dooie." Emma's ogen vulden zich met tranen, dus draaide ze zich snel om en deed de deur open.

Ze rende de trap op en liet bij haar eigen voordeur haar sleutels vallen. Door haar tranen zag ze niet zo snel waar haar sleutels lagen. Ze voelde met haar handen over de grond tot ze ze te pakken had. In plaats van dat ze de deur open deed, zakte ze in elkaar met haar rug tegen de deur. Haar schouders schokten terwijl ze haar tranen de vrije loop liet.

Maar niet voor lang. Ze duwde zich omhoog, veegde haar wangen droog, knipperde met haar ogen tot ze het slot weer kon zien en deed de deur open. Langzaam en beheerst liep ze naar binnen en sloot ze de voordeur af. Ze deed haar jas uit, terwijl ze diep en rustig ademde. Daarna liep ze naar de keuken om thee te maken. Dit was niet het moment om maar meteen naar bed te gaan.

Op de bank, met de tv aan op een onzinnig programma over een bruidegom die de bruiloft regelde, terwijl zijn bruid nergens van wist, dacht Emma na over de avond en alles. Het was niet zo dat ze echt dacht dat Marco haar vriend was. Nou ja, wel een vriend, en ja, misschien was ze wat hard van stapel gelopen. Maar hij had haar zoveel aandacht gegeven. Alles ging zo snel.

Te snel, dacht Emma nu. Het voelde als een avontuur. Alsof ze iets deed dat anders alleen in films gebeurde. Of iets wat Eva zou doen. Ze had zichzelf nooit gevraagd of dit ook wel was wat zij zelf wilde. Marco, rotzak, had alles doen voorkomen alsof het heel normaal en volwassen was. Er ging een lichtje bij Emma branden. Voor Marco was dit ook heel normaal. Afspreken, seks, en dan kijken of er nog meer seks te halen was. Dat vond hij genoeg. En als hij een meisje tegenkwam die dat ook genoeg vond, was dat prima.

Maar Emma wist niet of zij dat prima vond. Op tv had de bruidegom net een jurk laten bezorgen bij de bruid. Zij wist van niks, maar ze zei dat ze haar aanstaande man vertrouwde. Hij wist precies wat haar goed stond, en het was eigenlijk wel spannend om te zien waar hij haar in wilde zien. De jonge bruid had mooi bruin haar met krullen en een open en rond gezicht en grote ogen. Vol vertrouwen opende ze de grote doos. Als eerste zag ze natuurlijk veel wit en kant, behoorlijk traditioneel, dacht Emma. Maar toen de bruid op tv de jurk uit de doos haalde, bleek het een nogal rare jurk met gaten en een oneven onderkant. Geen mouwen, maar strapless. En een korset.

"Het lijkt wel op die jurk uit die film, over die jongen die met een dode bruid moet trouwen," zei de zus van de bruid. 'Ja,' dacht Emma. Want de bruidegom had als thema de film Corpse Bride gekozen. Fijn dat ze nu weet hoe hij over haar denkt.

'Als een dooie' klonk het in Emma's hoofd. De tranen kwamen alweer naar boven. Ze zette de tv uit en knipperde met haar ogen om de tranen tegen te houden. Waarom zou ze tranen laten om wat er gebeurt was? Ze wilde Marco niet meer zien, ze was blij dat ze hem niet meer hoefde te zien. Ze zette een grimlach op. Dat noemde haar moeder zo als ze ondanks nare dingen toch probeerde te glimlachen. Het hielp een beetje. Ze geeuwde plotseling.

Nog geen tien minuten later lag ze in bed, met gepoetste tanden en een frisgewassen gezicht. Ze deed het licht uit en draaide zich om. Tim. De naam kwam ineens op in haar gedachten. Hij was dus chef-kok, dacht ze. Ze was nog nooit eerder in dat restaurant geweest. Ze ging ook niet zo heel vaak echt uit eten. Het was vaak de Chinees, met familie of collega's. Maar misschien dat ze wel eens met Eva naar dat restaurant kon gaan.

Tim had naar haar gekeken, toen ze stond af te rekenen. Hij leek licht geïrriteerd, dus wilde ze hem laten weten dat ze vond dat hij het prima had opgelost. Dat het niet aan hem lag. Dus had ze vriendelijk geglimlacht en geknikt 'dankjewel'. Maar Tim was snel de keuken in gelopen. Hij had nu vast een nog grotere hekel aan haar. Ze viel in slaap met de gedachte dat ze misschien wel haar excuses moest aanbieden aan Tim.

Ondertussen was Tim net klaar met schoonmaken. Hij had de volgende dag vrij, maar hij was niet van plan al te lang uit te slapen. Hij ging dus snel naar huis op zijn fiets. Onderweg dacht hij maar aan één ding. Emma. Hij glimlachte om zichzelf, want hij was wel erg veel bezig met aan haar te denken. Als zij glimlachte, dan was het alsof er engeltjes zongen, dacht hij romantisch. Hij schudde zijn hoofd. Nee, hij kon haar maar beter vergeten. Ze was met die bodybuilder, of zo. En als dat haar type was, was zij niet Tims type. Maar ja, dat wist hij natuurlijk al.

Toch? Of... zou hij haar morgen weer tegenkomen als hij naar de supermarkt ging?

----------------
Berichtje van Daenelia

Emma moet er echt meer uit, dacht ik bij dit hoofdstuk. Volgens mij zit ze heel vaak thuis op de bank. Ga jij vaak uit, of blijf je liever thuis?