Lief van je

Waag een kans

Marco had haar nog twee berichten gestuurd. "Ben je er wel?" en "Ik kan wel wachten hoor, schatje." Emma kromp ineen bij dat laatste woord 'schatje'. Hij kende haar niet eens, en ze had een naam. Ze kreeg er een naar gevoel van dat hij haar niet bij haar naam noemde. Net alsof hij niet wist aan welke tinder-match hij eigenlijk berichtjes stuurde.

Maar wie niet waagt, zei haar moeder altijd. En misschien viel hij wel erg mee in het echt. Emma begon een berichtje terug te typen.

"Hallo, Marco. Wat leuk dat we matchen!" Ze keek naar de tekst en verwijderde alles weer. "Heyyy, Marco. Hoe hangt-ie, jonguh?" Ze proeste en verwijderde deze ook maar. 'Doe simpel,' zei ze tegen zichzelf.

"Hoi Marco, ik zag je berichtjes. Hoe is het?" Haar duim bleef lang over de verzendknop hangen voor ze dit verstuurde. Ze staarde naar haar telefoon, wachtend tot er een berichtje terug zou komen.

"Ok! Zin om af te spreken?"Zo! Hij liet er geen gras over groeien, dacht ze. De paniek sloeg haar om het hart. Dit ging te snel. Ze wilde hem eerst leren kennen. Dat deelde ze hem ook mee via het volgende bericht.

"Hoe kun je mij nou beter leren kennen, dan als we elkaar even spreken? Face 2 face" Het antwoord van Marco stelde haar niet gerust, maar ze kon ook geen andere uitweg vinden. Ze aarzelde nog steeds toen het volgende bericht binnenkwam.

"Ja of nee" berichtte Marco kortaf. "OK, waar ben jij dan?" kaatste Emma terug. Had ze echt okay gezegd?

"In de stad, bij de Koffieboon," kwam Marco terug. "Ken je dat? Het is op de hoek van de Hoofdweg en de Einsteinstraat." Natuurlijk kende ze de Koffieboon, het gezellige koffiehoekje waar ze met collega's nog wel eens iets ging drinken. Het was vlak bij de school waar ze werkte.

"Ik ken het." was alles wat ze terug durfde te zeggen.

"Kun je vanmiddag rond 5 uur?" Emma staarde weer naar het scherm en nam een besluit.

+-+-+-+

Ze was nerveus. Eigenlijk de hele middag al. Om 4 minuten voor 5 uur stapte ze de Koffieboon binnen. Jessica, de barista die er vandaag was, groette haar vriendelijk. Ze bestelde maar een cappucinno, en zocht naar een plekje. Maar eigenlijk ook stiekem naar Marco.

"Emma?" hoorde ze vlak achter haar een diepe stem zeggen. "Jij lijkt precies op je foto!" Geen wonder, dacht Emma. Ze had die selfie gemaakt voor het profiel waar hij haar van kende. Het was de meest recente foto die ze had. Ze draaide zich om en nam de man die haar had aangesproken goed op. Leren jack, blauwe ogen. Niet zo zonnig bruin als op de foto, en zijn haar zat anders, maar verder leek hij wel op Marco. "Marco?" vroeg ze toch voor de zekerheid. Hij lachte en knikte.

"3,65 alsjeblieft," zei Jessica tegen Emma. Marco greep zijn portemonee.

"Doe maar bij die van mij," zei hij tegen Jessica.

Nadat hij had afgerekend, vonden ze een plekje bij het raam. Hij zat tegenover haar en grijnsde. "Doe je dit wel vaker?"

"Wat? Koffie drinken? Ja, bijna dagelijks," zei Emma. Hij lachte weer.

"Ik ook hoor. Maar met mooie meisjes afspreken, op deze manier? Dat doe ik niet zo vaak hoor. Maar ik vond je zo bijzonder dat ik je echt wilde spreken." Hij roerde in zijn espresso, waar hij een klein beetje suiker in had gedaan.

Emma bloosde, maar vond het tegelijk ook een vreemde opmerking. Maar Eva zei wel altijd dat mannen erg visueel waren ingesteld. Dat mooie gezichtjes en lekkere lijven hen iets deden. Daar reageerden ze op, zei Eva, en dan kunnen ze je leren kennen. "Oh." Emma zei het maar om geen stilte te laten vallen. Verwachte hij dat ze zou uitleggen waarom ze hem leuk vond?

"Zo, daar zitten we dan," zei Marco. "En? Wat doe jij? Voor werk, bedoel ik?"

"Ik ben lerares," zei ze snel. "En jij?" Geen kantoorman, asjeblieft, dacht ze in zichzelf.

"Ik ben brandweerman," zei hij. "Dat klinkt gevaarlijker dan het is! Maak je niet ongerust, ik ben heel goed getraind." Alsof hij dat wilde bewijzen, trok hij zijn leren jack uit, zodat Emma naar zijn brede schouders kon staren. Ze waren erg breed, met armspieren die erbij pasten. Hij trok zijn schouders naar achteren en zijn gespierde borstkas kwam daardoor net wat beter uit. Dat was Emma niet opgevallen op het portretje op zijn profiel. Hij zag er echt goed uit.

"Ehh," stamelde ze terwijl ze zocht naar wat ze nog meer van hem wilde weten. "Brandweerman? Spannend, hoor. Ik heb altijd al willen weten: redden jullie echt katjes uit bomen? Of moeten ze jullie daar niet voor bellen?"

"Meestal bellen ze het asiel, of de dierenambulance. Maar als die er niet bij kunnen, dan komen wij vaak met een langere ladder. Ik heb zelf wel eens een kat van een dak gehaald." Hij begon enthousiast te vertellen over de reddingsactie. Emma hoefde alleen maar lief te glimlachen en knikken.

"Zeg," zei Marco na de anecdotes over brandweerwerk. "Ik weet dat je het niet mag vragen aan een dame. En ik vind je een dame. Maar ... hoe oud ben je eigenlijk?" Hij knipoogde. "Op je foto zag je er eigenlijk bijna te jong uit voor mij."

'Pardon?' dacht Emma. "Ik ben 25," zei ze, terwijl ze haar schouders ophaalde. "Is dat te jong voor jou?"

"Ik ben 34 jaar. Maar age is just a number, zeggen ze toch? Nog geen tien jaar verschil, dat zit wel goed." Marco keek haar aan met pretoogjes. "Of vind jij mij te oud?"

Emma had daar nog nooit over na hoeven denken. Ze had eerder vriendjes of korte relaties gehad binnen haar oude vriendenkring. Altijd met leeftijdgenoten. Maar eerlijk gezegd was het niet het leefijdsverschil wat haar dwars zat. "Dat hang van jou af," zei ze resoluut. "Ik ken je niet goed genoeg om te weten of je te oud bent voor mij."

Hij keek op zijn horloge. "Tijd vliegt! Het is al kwart voor zes. Zin in een hapje eten? Ik trakteer. Kun je me beter leren kennen." Hij trok zijn leren jas van de stoel. "En ik jou. Je hebt me nog maar weinig verteld over jezelf."

Ze aarzelde even. Maar ze had toch niets beters te doen. "Okay," zei ze. "Golden Lotus? Ik ben gek op chinees eten. Dan weet je dat alvast."

Marco lachte weer zo vriendelijk naar haar. "Dat is een begin. Kom, dan gaan we."

----------------
Berichtje van Daenelia

Ahh, de romantiek spat er van af. Nee, ik ben ook niet zo'n fan van Marco. Maar Emma probeert er het beste van te maken, toch? Vond je dit hoofdstuk ook leuk om te lezen? Ik had namelijk best wel veel lol met het schrijven van Marco en zijn onbehouwen gedrag.