Lief van je

Prince Charming

Het Chinese restaurant de Golden Lotus lag op loopafstand van de koffiehoek de Koffieboon. Marco praatte onderweg honderduit, maakte grapjes, en lachte veel en hard. Emma voelde zich steeds meer op haar gemak, omdat Marco juist zo normaal en vertrouwd deed.

"Maar wat doe je dan graag, op een doordeweekse avond?" vroeg Marco, terwijl hij de deur van het restaurant openhield. 

"Gewoon. TV kijken. Of een boek lezen."

"Oh ja? Wat kijk je dan? Volg je een serie?" Marco pakte haar jas aan en gaf deze aan de man bij de garderobe. Dat deed Emma zelf nooit. Ze hing haar jas altijd gewoon over de stoel wanneer ze hier ging eten.

"Ik heb net Game of Thrones gezien," zei ze, terwijl de ober hen naar een tafeltje voor twee leidde, alweer bij het raam. "Maar ik vond het eigenlijk wel een beetje saai worden. Ik snap ook niet meer wie wie is, hoor. Zo veel personages!"

Marco glimlachte beleefd. "Ik kijk meestal films. We moeten maar eens samen naar de film gaan," stelde hij voor. Ondertussen hadden ze de menukaart gekregen. Emma dook achter de menu kaart om een keuze te maken, en Marco even niet aan te hoeven kijken. Om nu al te willen afspreken om naar de film te willen gaan ging haar echt te snel.

"Ik denk dat ik Koe lo kai neem,' zei Emma. "Met witte rijst."

Marco bleef maar naar de kaart staren. "Ik weet het niet. Gewoon maar nasi, denk ik. Voorgerechtje?"

Emma schudde haar hoofd.

"Nee, natuurlijk niet," zei Marco begripvol. "Jij moet op je lijn letten, natuurlijk!" Hij grinnikte. Emma trok een wenkbrauw omhoog.

Marco bestelde uiteindelijk voor zichzelf wel een voorgerecht, en een biertje. Emma hield het bij een glas bronwater. Als Marco nog een opmerking zou maken over dat ze op haar gewicht moest letten, zou ze zo weglopen, beloofde ze zichzelf. Ze vroeg zich af of ze Marco wel mocht.

Maar tijdens het eten liet Marco een andere kant van zichzelf zien. Hij vertelde over zijn familie, en vroeg naar die van haar. Hij was de jongste uit een gezin van 4 kinderen, zij de middelste uit een gezin van 3. Ook zijn vader was overleden, net als die van haar, en Emma merkte dat ze daar goed over konden praten. Tenminste, voor zover dat kan in een restaurant, tussen twee bijna-vreemden. Door het gesprek merkte Emma dat ze Marco meer ging vertrouwen en begrijpen.

Na het toetje zei Marco: "Ik wil niet vervelend doen, en ik wil eigenlijk de hele nacht wel met je praten. Maar," en hij keek op zijn horloge. "Ik moet om 5 uur op staan voor mijn volgende dienst. Vind je het heel erg als we het hierbij laten? Voor vanavond?"

Emma knikte. Marco pakte haar hand in zijn twee grote handen. "Ik wil je wel heel graag nog een keer zien, Emma." Hij zei het alsof het het allerbelangrijkste in de wereld was, om haar nog één keer te zien.

Emma bloosde. Hij keek heel lief en ernstig. "Ik ... Het lijkt me leuk om nog eens af te spreken, Marco." Waren dat vlinders in haar buik? Grappig dat ze na zo'n goed gesprek heel wat positiever dacht over deze man. Hij had meer zelfvertrouwen dan de jongens die ze kende. Net alsof hij meer met haar op één lijn zat, ook.

Ze liepen samen terug richting de Koffieboon. "Moet ik je nog even naar huis brengen?" vroeg Marco.

"Nee, dat hoeft niet. Ik loop wel even."

"Woon je dichtbij?" vroeg Marco. Emma knikte. "Goed," zei hij. "Ik bel je, echt." Hij gaf haar snel een klein kusje op haar wang.

Hij liep een paar passen achteruit, terwijl hij maar glimlachend naar haar bleef kijken. "Hoi!" zei hij en zwaaide toen hij de hoek omging. Emma bedacht zich dat hij haar telefoonnummer helemaal niet had. En eigenlijk geloofde ze ook niet echt dat hij haar zou bellen.

Ze liep naar huis, en kleedde zich alvast om naar bed te gaan. Ze lag net in bed met een goed boek, toen haar mobiel haar vertelde dat ze een berichtje had op Tinder. Van Marco.

'Wat is je nummer eigenlijk?' met een blozende smiley erachter. Niet veel jongens zouden die gebruiken, dacht Emma. Maar het paste wel bij Marco, dacht ze.

'Geef me jouw nummer maar,' schreef ze terug met een smiley met uitgestoken tong. ze wachtte gespannen af. Het duurde wel 10 minuten, maar daar was het berichtje met zijn nummer.

'Srry, ik weet mijn nummer niet uit mijn hoofd. Ik moest even zoeken.'

Ze had nu zijn nummer. Wat nu? 'Heb je WhatsApp?' vroeg ze. 'Ja,' kwam het antwoord. Gelukkig. Dan hoefde ze niet te bellen, en ze hoefde geen smsje te sturen. Kon ze gewoon 'appen als ze daar zin in had.

'Mooi. Slaap lekker." Weer een smiley met uitgestoken tong.

'Ahhh, Emma! Please!' Maar ze zette haar telefoon uit en legde hem weg. Ze sloeg haar boek weer open en ging lekker verder lezen.

-------------
Berichtje van Daenelia

Hmm, toch is Marco op zijn manier wel charmant. Zou Emma nog voor hem vallen?