Lief van je

Vertrouw me

Emma stak de sleutel in het slot van haar voordeur en liep naar binnen. "Nou, kom binnen," zei ze tegen Marco. Hij liep door en trok zijn jas uit. Emma ging naar de keuken om een doekje te halen. Marco volgde haar en samen maakten ze de jas zo goed als het kon schoon.

Marco hield ineens haar hand vast en keek haar lief, maar serieus aan. "Ik wil nog wel even blijven," zei hij zacht. Emma voelde vlinders in haar buik. Ze beet op haar lip en knikte. Maar ze trok ook haar hand los en vroeg luchtig: "Koffie, dan?"

Samen zaten ze op de bank met een beker koffie en een beker thee. Emma kon namelijk niet zo goed tegen cafeïne in de avond en had dus een beker thee gezet. "Dat vind ik eigenlijk wel heel schattig aan jou, Emma," zei Marco. Hij leunde met zijn elleboog op de rugleuning van de bank, zijn hand tegen zijn hoofd terwijl hij diep in haar ogen keek.

"Wat?"

"Dat je thee drinkt 's avonds."

Emma proestte bijna een slok thee uit. "Wat is daar nou schattig aan?"

"Alles is schattig aan jou," zei hij. "Alles." Hij pakte haar beker uit haar handen en zette deze op tafel. Hij leunde naar haar toe en wreef over haar neus. "Dit is schattig." Hij streek over haar haar. "En dit is schattig." Ze giechelde. Hij aaide over haar wang. "En dit ..." Hij boog zijn hoofd naar haar toe en kuste haar voorzichtig. Ze glimlachte en kuste terug met gesloten mond. Hij trok haar naar zich toe. Ze knuffelden wat onschuldig op de bank.

"Zeg," fluisterde Marco in haar oor. "Mag ik blijven?"

Emme voelde dat haar hoofd knalrood werd. "Ik weet het niet, hoor," zei ze zachtjes. "Je bent ..."

"Lief?" Marco maakte haar zin voor haar af.

"Ook, je bent ook lief," ze zuchtte. "Maar je bent nog niet mijn ... , ik bedoel, ik ken je nog niet zo goed."

"Oh? Maar we kunnen elkaar vannacht toch beter leren kennen?"

Ze wilde weer wat zeggen, maar nu kuste hij haar echt vol op de mond, terwijl hij haar tegen zijn warme lichaam aan drukte. "Oh, Emma. Emma."

"Marco," zei ze nog, en duwde hem zachtjes weg.

"Vertrouw me, Emma. Ik zou jou nooit pijn doen." Hij keek haar weer zo ernstig aan. En lief, vond Emma. Ze streelde zijn wang.

Enige momenten later lagen ze verstrengeld op de bank.

De volgende ochtend werd Emma wakker met haar wang platgedrukt tegen de armleuning van de bank. Er kwam een glimlach op haar gezicht toen ze zich de afgelopen nacht herinnerde. Maar nu was ze alleen, blijkbaar. Ze fronste. Ze hoorde de voordeur open gaan. Snel sprong ze op en ze rende naar de gang. Waar Marco net binnenkwam met haar sleutels in zijn ene hand, en een zakje van de bakker in de andere.

"Goeiemorgen, Doornroosje! Als jij nou koffie zet," zei hij terwijl hij het zakje voor haar neus zwaaide. "Croissantjes!"

"Ik dacht dat je weg was,"zei Emma. Marco stond stil en keek haar aan.

"Wil je dat ik weg ga?" vroeg hij teleurgesteld. "Was het zo erg vannacht?"

Emma pakte de croissantjes. "Nee, het was geweldig. Ik ben heel blij, ik vind het leuk dat je niet weg bent." Het kwam een beetje onhandig uit haar mond. Terwijl ze koffie zette, keek Marco op zijn telefoon.

"Wat lees je?" vroeg Emma, want ze wilde nu alles van hem weten. Hij houdt van koffie en croissantjes, van gek doen, en van zoenen.

"Ik lees even het laatste nieuws," zei hij. "Ik blijf graag op de hoogte."

Maar hij legde zijn telefoon weg toen ze met de koffie kwam. Ze kroop bij hem op de bank en genoot van het moment, het croissantje en zijn aanwezigheid. Het was gezellig, zo met hem kletsen over van alles. Het voelde vertrouwd en ze voelde nog steeds die vlinders in haar buik als ze in zijn mooie ogen keek, of de spieren in zijn armen bewonderde. De film van de afgelopen fantastische nacht speelde zich steeds af n haar hoofd. Ze voelde steeds meer dat ze wel de hele dag bij hem wilde blijven.

Zijn telefoon ging. Hij veegde de kruimel-flinters van de croissant van zijn t-shirt en nam op. Emma luisterde intens. Het klonk als een vrouwenstem. "Ja. Is goed. Ik ga nu. Ja."

Hij drukte zijn telefoon uit. "'K moet weg," zei hij met een zucht. "Maar ik kom terug!" Hij gaf haar een klapzoen op haar wang.

"Wanneer?" vroeg ze.

"Ik sms je wel. Niet te laat, denk ik." Hij trok zijn jas aan. "Kijk! Helemaal weg!" zei hij, wijzend op zijn jas, waar de vogelpoep had gezeten.

"Nou. Tot later!" Even later hoorde ze hem de trap afrennen.

Dat was niet bepaald het romantische afscheid wat ze in gedachten had gehad. Ze besloot zich maar aan te kleden en boodschappen te gaan doen. Haar telefoon nam ze mee, natuurlijk. Er stonden allemaal berichtjes van Eva op. Ze zou ze later wel lezen.

Ze stond te dromen terwijl ze in de rij voor de kassa stond. Ze lette niet op en de persoon voor haar was al doorgelopen. De persoon achter haar duwde het karretje tegen haar been. "Zeg!" zei ze geïrriteerd, want ze had een hele leuke dagdroom over Marco. Ze draaide zich om en keek in het gezicht van de bleke jongen.

----------------
Berichtje van Daenelia

Ik geef toe, toen ik dit schreef had ik gewoon zelf trek in croissantjes. Wij eten elke zondagochtend croissantjes, lekker zittend op de bank, met een aflevering van onze favo-serie. Vond je dit een leuk hoofdstuk, dan zou een stem leuk zijn. Dan weet ik ook wat je leuk vind om te lezen!