Lief van je

Eind goed, al goed

"Je moet het haar niet vertellen, hoor," zei Anouk voor de zoveelste keer.

"Nee, je moet je relatie met een leugen beginnen," zei Max.

"Iets niet zeggen is geen leugen," zei Anouk. "Dat is een ... eh, ..."

"Leugen," vulde Max aan.

Tim keek op de klok. "Ik moet zo weg,"zei hij. "Jullie vechten het maar uit. Het gaat jullie ook niks aan."

Max en Anouk protesteerden. Natuurlijk ging het hun wel aan, ze hadden toch meegeholpen, en als Tim het vertelde, dan zou hij ook moeten vertellen dat zij hun steentje hadden bijgedragen. Anouk wilde dat niet, en Max wilde juist open zijn.

Maar Tim luisterde al niet meer naar hun argumenten. Hij was op weg naar Emma's appartement. 'Relatie', had Max gezegd. En dat was ook wel zo. Tenminste, dat had hij tot nu toe aangenomen. Ze hadden het er niet echt over gehad, het was een beetje zo gegroeid. Maar vanavond zou hij het dan echt vragen. Dat had hij al eerder willen doen, maar het kwam er gewoon niet van. Maar vanavond zou hij Emma vragen of ze zijn vriendin was. Of zo.

Ondertussen stond Emma voor het raam naar buiten te kijken. Het was heerlijk zomers weer en de ramen stonden lekker open. Ze zou Tim meteen zien als hij de hoek om kwam. Ze voelde zich hevig verliefd, terwijl ze tegelijk bang was dat hij het allemaal niet zo serieus nam. Tussen de kinderen op de basisschool ging het allemaal veel makkelijker. 'Heb je verkering gevraagd?'en dat was het aan, en je maakte het ook weer uit. Begin en einde was duidelijk. Maar Emma wist niet wat ze aan Tim had. Was hij nou haar vriend? Hadden ze wat of niet?

Heel even dacht ze ook weer aan Marco. Toen dacht ze ook veel te snel dat ze iets hadden, terwijl Marco dat niet zo zag. Toch was het nu anders. Ten eerste, en ze bloosde toen ze er aan dacht, had ze nog niet met Tim geslapen. Wel veel en hevig geknuffeld en gezoend. Maar hij drong niet aan om verder te gaan. En Emma was dan weer veel te verlegen en onzeker om zelf het initiatief te nemen. Maar ze wilde wel.

Ze zag Tim de hoek om lopen en haar hart maakte een klein sprongetje.

Even later zaten ze samen op de bank. Emma met haar benen over Tims dijen en Tim dicht tegen Emma aangeleund in een innige omhelzing. Emma had haar ogen dicht en een lichte glimlach op haar gezicht. Tim luisterde naar haar ademhaling, zo rustig.

"Emma?" Hij mompelde haar naam tegen haar haar.

"Mmm?" Emma's woordeloze antwoord gaf hem net het zetje wat hij nodig had.

"Emma," Tim ging rechtop zitten, terwijl hij Emma een klein stukje van hem afduwde, zodat hij in haar ogen kon kijken. "We moeten praten."

'Uhoh,' dacht Emma. "Ja," zei ze met meer vertrouwen dan ze voelde.

"Eh," Tim stamelde een beetje, want hoe begin je zo'n gesprek. "Weet je, jij bent ...,"

"Ja?" Emma's ogen waren groot en vragend.

"Nou, jij, ik," Tim slikte even. "Wij, wij zijn goed samen." Die opmerking klonk heel kinderachtig in zijn eigen oren, maar Emma knikte langzaam alsof ze hem begreep. "Dus, eigenlijk, ik denk, ehm. Weet je, ik vind je lief." Emma's stralende gezicht deed hem verstommen.

"Ik jou ook, gekkie!" Emma knuffelde hem dicht tegen haar aan. "Ik vind jou ook lief!"

"Dus?" Tim wist eigenlijk niet wat hij vroeg. Hij dacht even na, terwijl Emma wachtte op wat hij verder ging zeggen. "Dus. Ehm. Jij bent zo lief."

Emma hoorde Tim zoeken naar woorden en wilde dat hij het gewoon zei: 'ik ben verliefd op je'. Dan kon zij het ook zeggen, en dat was het goed. Dan was het 'aan', in haar ogen. Maar hij moest het zeggen, toch?

Maar Tim viel stil, en haar hoofd ging op en neer op de ademhaling in zijn borst. Hij voelde gespannen aan, en ze werd er een beetje onzeker van.

"Ik ben verliefd op je," fluisterde ze tegen hem. Zijn adem stokte en ze keek snel op om in zijn ogen te kijken. Ze was bang dat ze te snel iets gezegd had. Maar Tim keek haar aan met een bewonderde, verbaasde blik.

"Ik ben ook verliefd op jou," zei hij zachtjes terug. "Ik wilde het al zo lang zeggen, zo lang, sinds ik je zag bij ... toen ... Het doet er niet toe, ik wist niet hoe jij over mij dacht."

"Hoe kon je dat nou niet weten? Sinds die avond dat je me uitnodigde ben ik het steeds sterker gaan voelen." Emma kon niet goed onder woorden brengen hoe blij ze was, maar de tranen die in haar ogen blonken kon ze niet tegenhouden.

Tim keek haar aan en veegde voorzichtig een traan weg van haar wang. Zijn vriendin. Het voelde zo vertrouwd, zo goed. Alles viel op zijn plek op dit moment. Natuurlijk wist hij het al lang. Ze hoorden bij elkaar en nu ze elkaar verteld hadden wat ze in hun hart al wisten was het makkelijker om erover te praten. Wat ze leuk vonden aan elkaar, hun dromen over hun toekomst en hun geheimen. Hun gesprek bestond niet alleen uit woorden, maar ook zoenen en zuchten. En Emma nam het initiatief en kleedde Tim langzaam uit.

Tim begreep dat het voor Emma belangrijk was om de controle te houden. Hij liet haar het tempo bepalen. Als ze even aarzelde vroeg hij zachtjes wat ze wilde. Samen kwamen ze erachter hoe goed ze bij elkaar pasten.

De volgende ochtend werd Emma wakker van het koffieapparaat. Tim stond in de keuken, en naast koffiegeur kwam ook de geur van eieren en toast de slaapkamer in. Emma rekte zich loom uit en gooide het dekbed weg om op te staan. Ze trok een t-shirt aan dat op de grond lag en liep op blote voeten naar de kamer. Tim had de tafel gedekt en draaide zich net om met de pan met gebakken eieren in zijn hand, de spatel in de aanslag om de eieren op de borden te laten glijden.

"Hoi lief," zei hij met een grote grijns. Emma giechelde en ging aan tafel zitten. Tim bracht de koffie en een broodmandje met toast. "Je brood was een beetje oud, dus ik heb het getoast. Zullen we straks boodschappen doen? Dan halen we groenten om vanavond een vegetarische curry te maken. Zullen we dan bij mij koken? Ik moet de katten ook eten geven."

Emma genoot van Tim die heel rustig maar veel praatte. Ze vond het heerlijk om naar hem te luisteren, en om met hem te overleggen over simpele dingen als boodschappen en de katten eten geven. Ze wilde nooit meer zonder hem zijn.

"We kijken wel hoe het gaat," zei Tim uiteindelijk, toen ze het hadden over hoe ze de dagen en nachten gingen verdelen over hun appartementen. "Ik wil zo veel mogelijk bij je zijn. Ik wil er niet aan denken dat ik een minuut zonder je ben."

"Lekker klef, hoor," zei Emma, maar met een lieve glimlach. "Ik wil ook geen minuut meer zonder jou. Ik snap niet hoe ik de dag door kwam, voor ik jou ontmoette." Ze keken elkaar zwijgend aan terwijl de koffie koud werd.

"En ik mis de katten ook," zei Emma toen ineens. Tim moest daar om lachen, want het kwam er zo plotseling uit.

"Ik wist het wel! Je bent een kattenvrouwtje!"

"Niet!" zei Emma op hoge toon, maar moest er wel om lachen. "ja, wel, eigenlijk. Ik vind jouw katten echt lief."

"Liever dan mij?" vroeg Tim. Hij glimlachte een beetje ondeugend, omdat hij wist wat hij wilde horen van haar.

"Nee," zei Emma serieus. "Ik vind jou liever. Veel, veel liever."

--------
Berichtje van Daenelia

En hier eindigt het dan! Ik geef toe, ik ben blij dat ik er een eind aan heb kunnen knopen. Hoewel ik Emma en Tim een leuk, maar klef, stel vind, denk ik dat ze het vanaf hier wel gaan redden. Ze leven vast nog lang en gelukkig, in een huis met een tuin, waar de katten lekker buiten kunnen lopen. Tim werkt vast in een fijn restaurant, terwijl Emma vast nog eens directeur van een basisschool wordt. En ze nemen misschien samen nog een kitten, en daarna, daarna natuurlijk een echte liefdesbaby. En Emma's moeder zal zó blij zijn dat ze oma wordt!

Vond je dit een leuk verhaal, dan is een reactie of een stem perfect om mij te laten weten dat je het leuk vond. Een reactie met ideetjes en verbeteringen stel ik ook op prijs, dus laat maar wat achter!

Dank je voor je aandacht en veel plezier met verder lezen!