Lief van je

Ik mag jou wel

"En? Had ik gelijk of niet?" Time leunde met zijn ellebogen op tafel terwijl hij Emma aankeek over het lege desertbordje.

"Ik zit zo vol,..." bracht ze met moeite uit. De maaltijd was prima bevallen, en toen zette Anouk ook nog een bordje met een bolletje ijs, een stukje appeltaart en een handgemaakte bonbon voor haar neer. Het zag er zo goed uit, dat Emma vergat dat ze al genoeg gegeten had. En nu zat haar spijkerbroek ook echt strak.

"Maar het was lekker, toch?" zei Tim. Hij had geen idee hoe laat het was, en zag niet dat de laatste gasten net de deur uitliepen. Max was al bezig met het opmaken van de kas, en Anouk haalde de tafels leeg.

Emma besefte wel hoe laat het was. Maar Tim hield haar zo leuk bezig, met zijn verhalen over grappige gasten, zijn katten en hoe je bloemkool wél lekker kon maken. Ze had het prima naar haar zin. Maar ze knikte naar Tim en zei: "Het was heel lekker, maar ik moet eigenlijk al een half uur geleden in bed liggen."

"Ik haal mijn tijdmachine even," grapte Tim. Emma had een leuk gevoel voor humor, en kon er wel om lachen. Ze maakte een opmerking terug en voor ze het wisten was er alweer een kwartier voorbij, waarin ze Doctor Who besproken hadden en besloten dat ze samen nooit met hem mee zouden reizen, want het werd nooit een simpel reisje in de tijd.

Tim zuchtte en dacht aan hoeveel ze gemeen hadden. Maar Emma stond al op en pakte haar tas.

"Gezellig dat je bent langsgekomen, Emma," zei Tim terwijl hij serieus probeerde te klinken. Hij stond ook op en wreef een beetje in zijn handen. Hij wilde haar graag een knuffel geven, en een kus. Maar dat zou wel raar zijn. Toch? Voor hij het wist legde Emma een hand op zijn schouder en kuste hem zachtjes op zijn wang.

"Dank je voor een gezellige avond, en een heerlijk diner," zei ze met een glimlach. Voor haar stelde die kus niet veel voor. Dat deed ze wel vaker met vrienden. Maar Tim bloosde. En het liefst had hij haar meteen omhelst en terug gekust. Maar Anouk stond achter Emma heftig te gebaren, en dat leidde hem af.

"Ja. Ja, graag gedaan, gezellig. Ja. Tot ziens," zei hij, toen Emma de deur uit wandelde.

"Wat was er nou?" siste hij Anouk toe.

"Je moest haar terug kussen! Gewoon, op de wang, drie keer! Wat ben je nou voor een eikel?"

Hij moest er om lachen. Hij voelde zich erg blij.

"Ja, ga nou maar naar huis," zei Anouk. "Plan Slagroomtaart start morgen."

"Eh, wat?" zei Tim.

"Morgen bel ik die gast, die Marco, om hem hier naartoe te krijgen. Dan zorgen we ervoor dat hij Emma nooit meer lastig valt." Anouk sloeg met een servet in haar hand, greep de stof stevig vast en draaide het strak alsof ze iemand aan het wurgen was.

"Jaah," zei Tim rustig. "Maar eh, maak jij het ook niet te laat? Jij hebt ook je rust nodig, zo te zien."

+++++

Tim kon die nacht maar moeilijk in slaap komen. Zijn gedachten dwaalden steeds af naar Emma. Wat hij haar verteld had, wat hij had willen vertellen, wat hij met haar wilde doen. Ze was zo perfect. Hij verdiende haar niet. Woest draaide hij zich nog eens om in bed. Zijn kussen kreeg een dreun, omdat hij zo rusteloos was en omdat hij gewoon wilde slapen, zodat hij zou stoppen met denken. Want van Emma dwaalden zijn gedachten naar zijn ex. En aan haar wilde hij helemaal niet denken.

De volgende dag maakten Tim en Anouk plannen om Marco's telefoon onklaar te maken. Tijdens het opruimen van de boodschappen voor het restaurant bedachten ze de wildste dingen. Max maakte gebruik van hun onoplettendheid en zat met zijn neus in zijn telefoon.

"Ik weet niet of soep of water een telefoon echt kapot maakt," twijfelde Tim.

"Nou," zei Anouk, "dan testen we dat toch even?" Ze griste Max zijn telefoon uit zijn handen en liep ermee naar de gootsteen.

"Heee!" riep Max en hij pakte de telefoon weer terug. "Niet met mijn telefoon!"

"Maar," vroeg Tim, "jij, als expert, wat denk je? Als we een telefoon kapot willen maken, hoe doen we dat?"

Max keek nogal verbaas en zei: "Sla er op met een hamer?"

Anouk en Tim keken elkaar aan. "Ja," zei Tim aarzelend, "dat gaat me een beetje te ver. Eigenlijk willen we alleen die foto's er af halen, toch? Want hij zal niet komen klagen bij ons dat we foto's verwijderd hebben, omdat hij nooit zal toegeven dat het om naaa... naar, nare foto's gaat."

Anouk knikte. "Ja, als ik langs zijn tafel loop met een hamer, en Bam! En dan 'Sorry, mijn hamer schoot uit'. Dat gaat natuurlijk niet. Dan klaagt hij het restaurant aan, of zo."

Max keek alsof hij hard nadacht. "Wat voor telefoon is het eigenlijk?"

Tim haalde zijn schouders op. "Geen idee."

Max ging recht op staan. "Laat mij dan eerst eens kijken naar die telefoon. Misschien kan ik wel bij die foto's? De meeste mensen beveiligen hun telefoon niet goed."

Anouk en Tim keken bedenkelijk. Tim zei: "Als jij bij de foto's kan, dan kan ik wel zoeken naar de foto's die ik, eh, die wij willen weg halen."

"Wat voor foto's zijn het dan?" vroeg Max nieuwsgierig.

"Ja, dat gaat je dus niks aan," zei Anouk resoluut. "Weet je, ik ga die Marco even bellen dat ik hem een cadeaubon ga sturen voor een gratis diner. En dat hij dan wel moet reserveren. Want Max, wat er ook gebeurt: jij werkt die avond dus."

----------
Berichtje van Daenelia

Gelukkig is Max toch nog ergens goed in. Want het plan van Anouk sloeg natuurlijk nergens op. Vond je dit een leuk stuk, dan stel ik een berichtje of een stem echt op prijs.