Çığlık sesleri. Çok fazlaydı. Bu kadarı çok fazlaydı. Son bir yıldır daha kaç kez ağlayacaktık. Ama hayır ağlamayacaktım. Ben artık ağlamayacaktım.
Bir ses duyduk o ses bizi mahvetti. "Ex saati 03:42"
Miray çığlık atarak debelendiğinde onu tutmakta zorlanıyordum. Göğsümü yumrukladığında tepki vermedim. Burak'ı anlıyordum. Fazla acı duygusuzlaştırıyordu insanı. Burak bir köşeye çökmüştü. Ona gitmek istiyordum ama Mirayı da bırakamazdım. Hakan gelip mirayı tuttu.
"Onun yanına git" bana dediği şeyle hızlıca Burak'ın yanına gitmiştim. Aras da bir köşede oturuyordu. Ona döneceğim sırada abim arasın yanına ışınlandı. Nefesimi vererek Burak'ın yanına çöktüm.
"Aşkım"
"Hı" kafasını kaldırıp yüzüme baktı.
"İyi misin"
"Annem mi öldü" nefesim kesildi sanki. Ona baktığımda gözleri küçük bir çocuğu andırdı. "Sen bu acıya nasıl dayandın"
Onu sarıp sarmaladığımda ağlıyordu. Küçücük bir çocuk gibi ağlıyordu. "Ağla rahatla ben burdayım"
Daha sıkı sardı beni. Saçlarını okşadığımda ağlamaları çoğaldı. Şaşırmıştım. Bu kadarını beklemiyordum.
Saatlerce ağladı belki. Hiç haraket etmedik o ağladı ve ben dinledim. Mırıldandı sayıkladı. Ben bir çocuğu avutur gibi avuttum onu. Kıyamıyordum ona.
"Burak"
"Hı"
"Eve gitmeliyiz" kafasını kaldırıp bana baktı ve başını salladı. Ayağa kalkıp elimi ona uzattığımda oda kalktı. Bana sarıldığında omzumdaki elini okşadım. Onu yolcu koltuğuna bindirip sürücü koltuğuna geçmiştim.
Eve doğru sürdüğümde acı bir gerçek vardı. Neslihan anne öz annem yerine koyduğum kadın ölmüştü. Canımı yakmasına rağmen direndin. Hıçkırıklarımı göz taşlarımı tuttum.
Hızla eve vardığımızda arabadan indim. Onun kapısını açtım ve oda indi. Ruhsuz duruyordu. Yorulmuştu. Haklıydı.
Eve ilerlediğimizde diğerleri de gelmişti. Aslı hızla yanıma gelmişti. "Miray hamileymiş abla umarım bebeğini düşürmez acilen dinlenmesi lazım"
"Ciddi misin sen"
"Evet bende Nihleden öğrendim"
"Tamam çabuk getirin"
Odamıza çıkmış Burak'ı yatağa yatırmıştım. "Gitme"
"Uyu aşkım söz geleceğim" bana baktı ve onayladı. Odadan çıkıp koşarak aşağıya indiğimde miray çok kötü görünüyordu. İçim acıdı. Beni görünce bana sarıldı ve hıçkırarak ağladı.
"Şşş güzelim lütfen karnındaki yavrun için sakin ol" bir kaç kez derin nefes alıp sakinleşmeye çalıştı. Onu tutup odaya doğru yürüdüm ve yatağa yatırdım. "Bak içeriye gideceğim uyu tamam mı"
"Tamam"
Odadan çıkacağım sırada beni durdurudu. "Yenge"
"Efendim güzel meleğim"
"İyiki varsın" gülümsedim hafifçe ve gidip anlını öptüm. "Sende iyi ki varsın meleğim"
Odadan çıktığımda herkes perişandı. "Aslı, Nihle"
"Söyle abla" Aslı merakla bana bakıyordu. "Helva kavurmalıyız annenin hatırına."
Hepsi yutkunduğunda bu halime şaşırıyorlardı. "Tamam abla geliyoruz"
