උණ පත්‍ර

22

විසිදෙවන දිගහැරුම

ඔබ මෙතෙක් රැදී උන් මා මනසේ
පෙම් පුරාවතක් නිමා කරන්නේ මා කෙලෙසේ..🎶🎶.

(ඔයා වෙරලේ ඇවිදපු තැන්වල ඔයාගේ අඩි සලකුණු වැල්ලෙ කඳුළු වලට මැකිලා ගිහින් රැල්ල අද මගේ කකුල් වල ගෑ වුනේ නැත්තෙ තවත් මං වෙනුවෙන් එයා ළඟ පැතුමක් නෑ කියන්න වගේ. මගේ හිතට මහා මූසල කමක් දැනෙනවා. ඔයාගේ සොහොනට ඇවිත් ඔයාට කතා කරන්න ඕන වුණේ ඒකට. ඒත් ඒ හැඟීමේ අඩුවක් නැහැ.)

කතරගම යාමට ගමේ ගිය රකිත ෆෙරොන් ස්මග ඇවිද ගිය වෙරල වෙත බොහෝකලගින් ගියේය.නැවත ඒ පැත්තේ නොයාමට තිරනය කලද අවුරුදු ගනනවකින් පසු සිත ඔහුව මේතරම් එයට පොලබවන්නේ මන්ද නොදැනුනු නිසා ඔහු අකමත්‍ය්හෙන් උවත් මුහුදු වෙරලදිගේ පිය නැගුවේය.නැවත බෝඩිමට පැමිනීමට බසයේ සිට ඔහු ඒ මතක මත්තේ ගිලී අතරමන්ව සිටියේය.

අඩො බැහැපන් තෝ බස් එකේ ඉන්නද කල්පනාව. ඔය කෝල් එකක් ආන්සර් කරපන්. මොන ලෝකෙ ඉන්නවද මන් දන්නෑ.

එසිදුගේ හඩින් තිගැස්සුනු රකිත තම නාද වන දුරකතනය දෙස හෙලුවේ ප්‍රශ්නාර්ත බැල්මකි

දන්නෙ නැති අංකයක්..හෙලෝ....... මම රකිත.

මල්ලි මම කෙවින් ඔයා අදුරන්නේ නැතුව ඇති.ඒත්...කතා කරේ ලොකු අවුලක්. ඔයාගෙ මල්ලිට කරදරයක් ඔයා අර විජේන්ද්‍ර සර්ගෙ වැඩවලට ඇඟිලි ගහන්න ගියානේ. බොස් වැරදියට තේරුම් අරන් ඒ සරිත්‍ය කියලා.

කෝ කෝ කොහෙද දැන් පොඩී

එයා දැන් විජේන්ද සර් ළඟ ඉන්නේ. මම කිව්වා කියන්න එපා. මට මෙච්චරයි කියන්න පුළුවන්.

ඉ..න්න කොහෙද දැන් ..අනේ මගේ මල්ලිට කරදරයක් කරන්න එපා. අර සීන් එක ඇදිලාලු බං උන් මගේ එකාව අරං ගිහින් .