"အင္းးးး"
ညကဘယ္ႏွနာရီအိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိ။ အခုေတာ့ နိုးစက္အသံေၾကာင့္ မကၡရာ နိုးလာသည္။ သို႔ေပမဲ့ မ်က္လုံးေတာ့မဖြင့္နိုင္ေသး။
"ဟိတ္! လႊတ္ဦး မကၡရာ လူကိုမ်ားဖက္လုံးမ်ားထင္ေနလား"
"ဝါး.....၅မိနစ္အိပ္ဦးမယ္ကြာ"
ဟင္းး...လူကိုမ်ား ဖက္လုံးအလား ဖက္ထားလိုက္တာ နိုးစက္သံဒီေလာက္က်ယ္တာေတာင္မနိုးလာတဲ့အျပင္ ပိုၿပီးေတာင္ဖက္တြယ္လိုက္ေသးသည္။ ဟက္! မကၡရာေလးကအားေတာ့ရွိသား။ ေက်ာ္သူရပိုင္ကိုဖက္႐ုံမက ေျခေထာက္ေတြျဖင့္ပါ ခြထားတာေၾကာင့္ ေက်ာ္သူရပိုင္ဘယ္လိုမွ႐ုန္းထြက္မရ။ သို႔မဟုတ္ ႐ုန္းမထြက္ခ်င္တာမ်ားလား။
"အာ့!"
"ဘယ္ေကာင္လဲကြာ ငါကိုထုေနတာ"
"ငါပဲကြ ေဟ့ မကၡရာ နိုးေနရင္လဲ မ်က္လုံးကိုဖြင့္စမ္း! ၿပီးေတာ့ငါ့ကိုလႊတ္ဦး ငါတို႔ေက်ာင္းသြားရဦးမယ္ ေဟ့ေကာင္"
"ဟင္! ေက်ာ္ႀကီး အား ငါ_ိုးမေက်ာ္ႀကီးကြာ မင္း! မင္းငါ့ကိုလႊတ္စမ္း"
"ဟ! မင္းကငါ့ကိုလႊတ္ရမွာကြ ကန္ခ်ထဲလိုက္လို႔ ဆိုဖာေပၚကေနမရႈမလွက်ေနဦးမယ္"
"ေအာ္ ဟုတ္သားပဲ ေဆာရီးကြာ ေဆာရီး ငါ့ဒယ္ဒီႀကီးမွတ္ေနတာ အဲ့ အဲ့တာေၾကာင့္ ဖက္မိသြားတာေနမယ္"
"ေတာ္စမ္းပါ ဖယ္ဖယ္"
"ေအး ေအးပါ ဖယ္ၿပီ ဖယ္ၿပီ"
အာ...မကၡရာ သူမ်ားအိမ္မွာ မင္းဘယ္လိုေတြေတာင္ေသာင္းက်န္းေနတာလဲကြာ။ ေနပါဦး ညက ဟာႏုမာန္ၾကည့္ရင္း ဇာတ္ရွိန္တက္ေနတာနဲ႕ ဘယ္ႏွနာရီအထိၾကည့္လိုက္မိမွန္းေတာင္မသိ။
က်စ္! ငါဘယ္တုန္းကဒီမွာအိပ္ေပ်ာ္သြားတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါကဘာလို႔ ေက်ာ္သူရပိုင္နဲ႕အတူတူ ဆိုဖာမွာ....
အာ...အဲ့တာတင္မဟုတ္ ေက်ာ္သူပိုင္ကို ဖက္ပါဖက္ထားမိေသးတာ။
ေတာက္! မကၡရာမင္းေတာ့ကြာ။
"ေဟ့ ေရခ်ိဳးဦးမွာလား"
"အင္း"
"အေပၚထပ္ကငါ့အခန္းထဲဝင္ခ်ိဳးလိုက္"
YOU ARE READING
ᴍᴀᴛᴋʜᴀʏᴀʀ
Romance𝖳𝗁𝗂𝗌 𝗂𝗌 𝗐𝗈𝗋𝗄 𝗈𝖿 𝖿𝗂𝖼𝗍𝗂𝗈𝗇. 𝖠𝗇𝗒 𝗇𝖺𝗆𝖾𝗌, 𝖼𝗁𝖺𝗋𝖺𝖼𝗍𝖾𝗋𝗌 𝗈𝗋 𝖾𝗏𝖾𝗇𝗍𝗌 𝖺𝗋𝖾 𝖿𝗂𝖼𝗍𝗂𝗈𝗇𝖺𝗅.
