Chapter 127
ကုန်ဆုံးသွားသော ယခုနှစ်မှာ မော့တိ သူ့ဘဝ နှစ်ဘဝလုံးတွင် ခံစားဖူးသမျှ၌ အပျော်ဆုံးနှစ်ပင်။
အနိုင်ကျင့်ခြင်း၊ စော်ကားခြင်းနှင့် အပယ်ခံရခြင်း လုံးဝ မရှိခဲ့ပေ။ မိနစ်တိုင်း စက္ကန့်တိုင်းတွင် သူ့အနေဖြင့် ခြွင်းချက်မရှိ ပြုံးနိုင်ခဲ့သည်။
“ကိုကို… ကျွန်တော်လည်း ပါချင်တယ်…”
မော့တိနှင့် မုထျန်းဟန်တို့က ညနေပိုင်းအထိ ဘာမှမလုပ်ဘဲ နေခဲ့ကြပြီးနောက် သူတို့၏ အင်္ကျီလက်များကို ခေါက်တင်၍ နှစ်သစ်ကူးအကြို ညစာ ပြင်ဆင်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။ မုထျန်းဟန်က သူ့နောက်သို့ အမြှီးတစ်ချောင်းလို ကပ်လိုက်လာသည့် မော့တိကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်သည်။ သူက အထိအတွေ့အားဖြင့် အလွန် စွဲမက်စေသည့် နူးညံ့သော ပါးပြင်လေးကို ညင်သာစွာ ဆွဲညှစ်လိုက်လေသည်။
“ကောင်းပြီလေ… ဒါပေမဲ့ အများကြီး လုပ်စရာမလိုပါဘူး… ကိုယ်တို့သုံးယောက်အတွက် ဟင်း ၆ မျိုးလောက် ပြင်လိုက်ရင် ရပြီ…”
“ဒီလောက်နဲ့ လောက်ပါ့မလား… နောက်ထပ် နှစ်မျိုး ထပ်ထည့်ရအောင်…”
မော့တိက နှစ်သစ်ကူးညစာစားပွဲကို လူတိုင်းအတွက် အရသာရှိသော အစားအသောက် အစုံအလင် ပြင်ဆင်ထားသော ထမင်းဝိုင်းဖြင့် အမြဲတမ်း စားချင်နေခဲ့သည်။ သူက မတူကွဲပြားသော ဟင်းပွဲများ အမျိုးမျိုး ခင်းကျင်းထားသည်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် အနည်းငယ် ပျော်ရွှင်လာသလို ခံစားရနိုင်ပေသည်။
“အမြည်းနှစ်ပွဲ၊ အဓိကဟင်းလျာ ခြောက်ပွဲနဲ့ ဟင်းချိုတစ်မျိုးဆိုရင်ရော ဘယ်လိုလဲ…”
“ကောင်းပြီလေ…”
မုထျန်းဟန်က ချစ်မြတ်နိုးစွာဖြင့် မော့တိ၏ ဆံပင်များကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
“ဒါပေမဲ့ အရမ်း အလုပ်ရှုပ်အောင် မလုပ်နဲ့နော်… ကိုယ်တို့နှစ်ယောက် တစ်နာရီအတွင်း အပြီးချက်နိုင်မယ့် မီနူးမျိုးပဲ လုပ်ရအောင်…”
YOU ARE READING
ပြန်လည်မွေးဖွားလာသော အမြောက်ဇာတ်ကောင်
Romanceအရင် တင်နေတဲ့ post အဟောင်းလေးက တင်လို့မရတော့လို့ အခုအသစ်လေးမှာ ဖတ်ပေးကြပါနော်????❤️
